Δεν βρήκε τα απαιτούμενα στηρίγματα

Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για την ήττα του Ολυμπιακού στο άντρο της Παρτιζάν

Σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις καταλήγει η ερμηνεία της δοκιμασίας του Ολυμπιακού στο Βελιγράδι κι όπως συμβαίνει στο περίφημο παιδικό βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά, “Τα 88 ντολμαδάκια”, ο καθένας μπορεί να πορευτεί με όποια ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία του και στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα…

Η μία, λέει ότι οι “ερυθρόλευκοι” όχι απλώς δεν έψαξαν δικαιολογίες για τα μαζεμένα τους προβλήματά, αλλά παρουσιάστηκαν σοβαροί και για μεγάλο διάστημα κυριάρχησαν στο παρκέ μιας φλεγόμενης αρένας, αποδεικνύοντας ότι το περιβόητο βάθος στο ρόστερ τους έχει σοβαρή υπόσταση.

Χωρίς ίχνος εφησυχασμού από τη σχετική άνεση που τους πρόσφερε η βαθμολογική τους θέση, κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια για να διευρύνουν το νικηφόρο τους σερί και μέχρι την κατάρρευση του τελευταίου εξαλέπτου έδειχναν απόλυτα ικανοί να το καταφέρουν. Η είσοδος τους στο ματς ήταν -ως συνήθως- σεμιναριακή με 7/7 εντός πεδιάς και τέσσερις ασίστ, αλλά και μετά την πρώτη αντίδραση της Παρτιζάν βρήκαν τη συνεκτικότητα να φέρουν εκ νέου την κατάσταση εκεί που ήθελαν.

Η άλλη, λέει ότι αν συνέχιζαν να μένουν εντελώς ανεπηρέαστοι από την απουσία του πιο παραγωγικού τους παίκτη, σε συνδυασμό με τη φανερή ανετοιμότητα του καταβεβλημένου από την ίωση, Εβάν Φουρνιέ, αλλά και την έξτρα απουσία του ίσως πιο ταιριαστού στη βασική front line της Παρτιζάν σέντερ τους, τότε θα αρχίζαμε να αμφιβάλλουμε για τις βασικότερες αρχές του αθλήματος.

Η διαφορά στο impact κάποιων παικτών είναι πολύ βαθύτερη από μια απλή αντιπαραβολή στατιστικών με όσους καλούνται να τους αντικαταστήσουν (για παράδειγμα, αν ο Ολυμπιακός είχε τον Βεζένκοβ θα ήταν μάλλον ανέφικτο για τον Ομπράντοβιτς να χρησιμοποιήσει τον Μαρίνκοβιτς στο “4”) και για να καλυφθεί πράγματι το κενό τους ή η προβληματική φυσική τους κατάσταση -ειδικά σε δύσκολες έδρες όπως η χθεσινή- επιβάλλεται γενναίο step up από το σύνολο της ομάδας.

Κάτι τέτοιο φυσικά δεν συνέβη, αφού ο Ολυμπιακός δεν βρήκε όσα στηρίγματα απαιτούνταν ώστε να ξεπεράσει το συγκεκριμένο εμπόδιο. Είδε σημαντικές εφεδρείες του να υστερούν ( Γκος – ΜακΚίσικ είχαν μαζί 0/11 σουτ, ενώ ο Ντόρσεϊ αγωνίστηκε ελάχιστα), βασικούς πυλώνες του να πέφτουν προϊόντος του χρόνου (ο Γουόκαπ ξεκίνησε εκπληκτικά, αλλά εξελίχθηκε σε αδύναμο κρίκο επιθετικά και αμυντικά κι ο Φαλ δεν είχε ανάλογη συνέχεια μετά το πρώτο 5λεπτο) και τελικά ξέμεινε από δυνάμεις και λύσεις, ρίχνοντας κατά πολύ τους επιθετικούς του δείκτες. Το απελπιστικό 2/26 τρίποντα που διαδέχτηκε το μαγικό 5/5 του πρώτου πενταλέπτου, οι 17 πόντοι λιγότεροι στο ενεργητικό, όπως και οι έξι λιγότερες ασίστ προσφέρουν μια σύντομη απεικόνιση της αναμέτρησης.

Τα καλύτερα διαστήματα των Πειραιωτών έγιναν με τον Πίτερς στο παρκέ, ειδικά όταν μαζί του συνυπήρχε ο Βιλντόσα. Ειδικά στην τρίτη περίοδο, το συγκεκριμένο δίδυμο έκανε τη διαφορά θεμελιώνοντας ξανά ένα σημαντικό προβάδισμα. Αντίθετα η Παρτιζάν ευνοήθηκε πολύ από τα χαμηλό σχήμα με τους Μαρίνκοβιτς, Λούντμπεργκ και Κάρλικ Τζόουνς να αποδεικνύονται καθοριστικοί, όπως και ο Μπράντον Ντέιβις.

Ο Ολυμπιακός δέχτηκε μεγάλη πίεση και τις δύο φορές που ξέφυγε στο σκορ και η αλήθεια είναι ότι η άμυνα με αλλαγές τον εγκλώβισε και του έκοψε τη δημιουργία. Η μπάλα δεν πέρασε όσο θα έπρεπε κοντά στο καλάθι, ενώ όσες φορές κυκλοφόρησε σωστά στις κρίσιμες κατοχές της τελευταίας περιόδου, βρήκε ως τελικό αποδέκτη τον Γουόκαπ που σημάδεψε σίδερο…

Τέτοιες βραδιές είναι αναμενόμενες σε μια τόσο ανταγωνιστική λίγκα και ιδιαίτερα απέναντι σε ομάδες με μεγάλο βαθμολογικό κίνητρο. Παρά τις αντίξοες συνθήκες με τις οποίες προσέγγισαν το παιχνίδι οι “ερυθρόλευκοι”, έδειξαν ότι διέθεταν την ποιότητα και το πλάνο για το κερδίσουν, αλλά σίγουρα ο τρόπος που το διαχειρίστηκαν στην τελική του ευθεία, επέτρεψε στη διψασμένη για θετικά αποτελέσματα, Παρτιζάν, να το αρπάξει από τα χέρια τους.

Σε κάθε περίπτωση η ήττα προσμετρήθηκε και η ζωή συνεχίζεται γεμάτη… περιπέτεια και απαιτήσεις, καθώς μία ακόμα εβδομάδα διπλής αγωνιστικής δράσης καραδοκεί. Το Μονακό -υπό τη διακυβέρνηση- του… θρυλικού, αλλά και σούπερ ανταγωνιστικού Βασίλη Σπανούλη, αποτελεί την επόμενη ζόρικη πρόκληση για τους Πειραιώτες, πριν από την μάχη με την Παρί, που δεν αποκλείεται να έρθει και ως πρωτοπόρος της κατάταξης στο ΣΕΦ.

Η επιστροφή του Βεζένκοβ στη δράση, αναμένεται να ομαλοποιήσει τη λειτουργία της ομάδας, την ώρα που η εξέλιξη της πορείας της υγείας του Μόουζες Ράιτ βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.