Μία αναγκαία υπενθύμιση
Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για την «καθαρή» ήττα του Ολυμπιακού στο Βελιγράδι από τον Ερυθρό Αστέρα.
Κατά μία έννοια χθες στο Βελιγράδι έμοιαζε να παίζει ο Ολυμπιακός εναντίον του (παλιού) εαυτού του.
Δεν ήταν τόσο η φιλική ατμόσφαιρα, το εντυπωσιακό κορεό, τα συνθήματα στα ελληνικά, ο ύμνος στα μεγάφωνα ή τα τόσα γνώριμα πρόσωπα που δημιουργούσαν αυτή την ψευδαίσθηση εσωτερικής σύγκρουσης, αλλά η εικόνα των δύο ομάδων στο παρκέ. Η εκ διαμέτρου αντίθετη προσέγγιση τους, η μεγάλη διαφορά στη δίψα τους, ακόμα και στα χρώματα που φορούσαν…
Από τη μία οι “ερυθρόλευκοι” με το σχετικά περιορισμένο ταλέντο, αλλά και με το μαχαίρι δόντια. Έτοιμοι να πέσουν στην φωτιά, ν’ αρπάξουν κάθε ευκαιρία, να μη χαρίσουν ούτε μπάλα. Κι από την άλλη οι …επίχρυσοι Πειραιώτες με το απαθές βλέμμα και την διεκπεραιωτική συμπεριφορά. Με την ποιότητα να ξεχειλίζει στη θεωρία, αλλά να αγνοείται στην πράξη. Χωρίς διάθεση να διεκδικήσουν τα λάφυρα της μάχης, χωρίς ενέργεια και πνεύμα συνεργασίας. Μα πάνω απ’ όλα, χωρίς την παραμικρή ιδέα του τι εκφράζει η ομάδα που εκπροσωπούν.
Ο φετινός Ολυμπιακός έχει αλλάξει σύσταση. Πρόσθεσε στον οργανισμό του ατόφιο ταλέντο, απέκτησε βάθος και προσωπικότητες, δημιούργησε ίσως το πιο πλήρες ρόστερ της ιστορίας του και φυσικά πέταξε από πάνω του την ταμπέλα του αουτσάιντερ. Θέλοντας και μη αντιμετωπίζεται ως ένας από τους πιο ισχυρούς διεκδικητές του τίτλου, ως ένα σύνολο, το οποίο βάσει του υλικού που διαθέτει και του playstyle που ασπάζεται, μπορεί να παράξει μια τρόπον τινά μπασκετική τελειότητα. Κι όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, το μέγιστο σημείο απόδοσής του δεν προσεγγίζεται εύκολα από κάποιον από τους ανταγωνιστές του. Το θέμα είναι, βέβαια, με τι συχνότητα το φτάνει κι ο ίδιος…
Από την άλλη, οι αλλαγές επιφέρουν ενίοτε και κάποιες αλλοιώσεις και κατά πώς φαίνεται οι “ερυθρόλευκοι” έρχονται συχνά πυκνά σε σύγκρουση με κάποια από τα πιο βασικά χαρακτηριστικά της φυσιογνωμίας τους. Συλλαμβάνονται ανακόλουθοι των αγωνιστικών τους κυττάρων και των αρχών που τους περιγράφουν. Αν ο Ολυμπιακός δεν παίζει υπερβατικά, δεν παλεύει στην άμυνα και δεν καθοδηγείται από ένα συλλογικό όραμα, αλλά από τις επιμέρους φιλοδοξίες του κάθε μέλους του, δεν είναι Ολυμπιακός. Ας έχει όλους τους παικταράδες του κόσμου. Η δύναμη του λύκου πάντα, μα πάντα θα παραμένει η αγέλη, ποτέ το αντίστροφο.
Μετά την επίπονη, αλλά άκρως αναγκαία υπενθύμιση του Ερυθρού Αστέρα στους Πειραιώτες ότι στην Ευρωλίγκα αν είσαι σοφτ δεν υπάρχει περίπτωση να μην εκτεθείς, ο Γιώργος Μπαρτζώκας δήλωσε ότι θα πρέπει όλοι να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Προφανώς σε μια προσπάθεια να αναγνωρίσουν και πάλι το αληθινό τους πρόσωπο, κάτω από το extreme make over που έχει υποστεί. Μόνο έτσι θα έχουν τύχη να πετύχουν όσα ονειρεύονται, σε μια διοργάνωση – roller coaster, που απειλεί όσους δεν έχουν τις ζώνες τους δεμένες και πάνω απ’ όλα δεν περιμένει κανέναν.
Μια στάση εδώ, λοιπόν, για να το πάρουμε αλλιώς… Προφανώς και οι απουσίες των δύο στους τρεις σέντερ δεν θα άφηναν καμία ομάδα ανεπηρέαστη, από την άλλη όμως θα περίμενε κανείς ότι θα προκαλούσαν και μια συσπείρωση. Μια αυξημένη αίσθηση ευθύνης και μια αυθόρμητη τάση να δώσουν όλοι το κάτι παραπάνω μπας και καλυφθεί το κενό. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη, ο Ολυμπιακός στα δύο τελευταία παιχνίδια παρουσιάζεται ιδιαίτερα ευάλωτος και κάπως έτσι εξηγείται η απόφαση του Γιώργου Μπαρτζώκα να επωμιστεί το ρίσκο με την απόκτηση ενός άπειρου σε αυτό το επίπεδου παίκτη, ο οποίος, όμως, μπορεί προσφέρει μια αμυντική θωράκιση που στην παρούσα φάση κρίνεται ως κατεπείγουσα.
Κατά τ’ άλλα, η ασταμάτητη Παρί που για 34′ έκανε παρέλαση στο ΣΕΦ, βρήκε τον δάσκαλό της από την Βιλερμπάν των χαμηλών στρωμάτων κι αυτό από μόνο του λέει πολλά για την επικινδυνότητα της φετινής κούρσας. Παραδοσιακές δυνάμεις δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι, ο πρωταθλητής πληρώνει την υπεροψία του και η φρεσκάδα, η ένταση, η σκληράδα και το μομέντουμ κάνουν κουμάντο. Κι ο Ολυμπιακός, που δεδομένα διαθέτει όλα τα εφόδια για να ξεχωρίσει, αναλώνεται σε αναιμικές εμφανίσεις λες και πιστεύει ότι έχει κάνει ρεζερβέ τη θέση του στο Άμπου Ντάμπι. Ούτε στα playoffs δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος μέσα στη χαοτικά απρόβλεπτη φετινή πραγματικότητα.
Η επανένταξη του Φαλ και το πρόγραμμα της εβδομάδας διπλής αγωνιστικής δράσης που ακολουθεί, προσφέρουν τη δυνατότητα για νίκες κι επιστροφή στην ηρεμία, αν και το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ η δυναμική των αντιπάλων. Το παν για τον Ολυμπιακό είναι να σταθεροποιήσει τη νοοτροπία του, να επιστρέψει στις ρίζες του και να θυμηθεί ποιος είναι ο δικός του τρόπος. Το συσσωρευμένο ταλέντο στο ρόστερ του, βρίσκεται εκεί για να του λύνει τα προβλήματα όταν η μαχητικότητα δεν αρκεί. Όχι για να την αντικαθιστά.