Ένας… ανθυγιεινός περίπατος

Ο Μιχάλης  Στεφάνου γράφει για την ακόμα μία "ερυθρόλευκη" νίκη σε ευρωπαϊκό "αιώνιο" ντέρμπι.

Η σκακιέρα είχε στηθεί για 6η φορά την τρέχουσα σεζόν.

Τα δεδομένα ήταν απλά και ξεκάθαρα. Δύο μεγάλοι αντίπαλοι, δύο μεγαθήρια σε περίοδο φόρμας, δύο σπουδαίοι αν και εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους προπονητές, ένα γεμάτο γήπεδο κι ένα… μικρό διακύβευμα. Επί της ουσίας η νίκη δεν πρόσφερε κανένα χειροπιαστό κέρδος και η ήττα δεν είχε καμία σοβαρή επίπτωση.

Παρ’ όλα αυτά, το κίνητρο δεν έλειπε καθώς πέρα από το γόητρο και την πρόσκαιρη λάμψη, κάθε τέτοιο παιχνίδι λειτουργεί και ως προπομπός του επόμενου. Το τοποθετεί σε μια νέα βάση, επηρεάζει το πνευματικό τοπίο, τα επίπεδα πίεσης, την αυτοπεποίθηση και τις τακτικές προσαρμογές της κάθε πλευράς. Κι αν κρίνουμε από το χρονικό σημείο που βρισκόμαστε, η όποια επόμενη συνάντηση των “αιωνίων” δεν θα είναι απλώς σημαντική, αλλά ακραία καθοριστική. Είτε μιλάμε για τελικό πρωταθλήματος, είτε για ημιτελικό ή τελικό Ευρωλίγκας…

“Διάλεξε ποιες μάχες θέλεις να δώσεις” μας συμβουλεύει εδώ και 2.500 χρόνια ο Σουν Τσου μέσα από την “Τέχνη του Πολέμου” και εκ πρώτης όψεως η χθεσινή, δεν ήταν από τις πιο… ελκυστικές. Ποιος προτιμά να “πολεμήσει” για ένα ματς της regular season όταν μπροστά του βρίσκονται τόσο μεγάλες προκλήσεις; Μόνο, που ο Κινέζος στρατηγός και φιλόσοφος μας λέει και κάτι άλλο: ότι είναι δείγμα δύναμης να αναγκάζεις τον εχθρό να σου απαντήσει και δείγμα αδυναμίας να αναγκάζεσαι εσύ να απαντήσεις στον εχθρό.

Ο νικητής του χθεσινού ντέρμπι ήταν βέβαιο ότι θα έβαζε τον ηττημένο στη διαδικασία να ετοιμάσει μια απάντηση για όταν θα ξαναβρεθούν αντιμέτωποι στο πεδίο της μάχης. Ο Ολυμπιακός, γιατί με όρους Ευρωλίγκας θα βρισκόταν στο 2-0 φέτος (με τρέχον σερί στο 8-0), ενώ ταυτόχρονα όντας πρώτος και καλύτερος στην κατάταξη θα έστελνε μήνυμα ανωτερότητας στον αντίπαλό του. Κι ο Παναθηναϊκός, γιατί μετά τα ματς πρωταθλήματος και τον τελικό Κυπέλλου θα κατάφερνε και τέταρτο χτύπημα στους Πειραιώτες (και μάλιστα μέσα στο σπίτι τους), δημιουργώντας τους έντονο προβληματισμό και υποχρεώνοντας τους ακόμα και να αλλάξουν πράγματα στη στρατηγική τους ώστε να βρουν λύσεις.

Τελικά, ο συνολικά καλύτερος Ολυμπιακός πήρε την παρτίδα κυριαρχώντας για 30+ λεπτά στο παρκέ και φτάνοντας στην 13η νίκη του στους τελευταίους 14 αγώνες, επίδοση ασύλληπτη με βάση την αλληλουχία αποτελεσμάτων στην φετινή εντελώς απρόβλεπτη Ευρωλίγκα. Οι “ερυθρόλευκοι” κράτησαν την απόσταση ασφαλείας στην κορυφή της κατάταξης, έγιναν η πρώτη ομάδα που εξασφάλισε την πρόκρισή της στα playoffs κι έδειξαν σε ακόμα μια δύσκολη περίσταση, γιατί είναι η πιο σταθερή ομάδα της σεζόν.

Βέβαια, ο τρόπος που ολοκληρώθηκε το παιχνίδι ήταν αντιστρόφως ανάλογος της μεγάλης εικόνας του. Ο Παναθηναϊκός εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την σύγχυση και την αδράνεια των γηπεδούχων στο τελευταίο κομμάτι του ματς και με αιχμή του δόρατος τον Ντίνο Μήτογλου, έφτασε σε σημείο να διεκδικήσει ακόμα και τη νίκη. Αν το βεβιασμένο σουτ του Σλούκα έβρισκε στόχο σε νεκρό χρόνο, θα μιλούσαμε για το… ριφιφί της χρονιάς, όμως η πραγματικότητα λέει ότι έστω και με τάσεις αυτοκτονίας στο φινάλε, ο Ολυμπιακός πήρε αυτό που ήθελε χωρίς να χάσει ούτε δευτερόλεπτο το προβάδισμα. Μόνο, που δεν έχει ούτε λόγο, ούτε διάθεση να το πανηγυρίσει, βλέποντας άλλον έναν σούπερ σημαντικό παίκτη του να αποχωρεί τραυματίας.

Με όπλο την άρτια και συνδυαστική αμυντική λειτουργία τους (παγίδες στον Ναν με το “4”, αλλαγές στον Σλούκα και hedge στους υπόλοιπους), που εξανάγκαζε τους φιλοξενούμενους σε επιλογές που δεν θα μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν επιθετική συνέπεια, οι Πειραιώτες πήραν από νωρίς τον έλεγχο της κατάστασης. Ο Οσμάν εκτέλεσε τέσσερα τρίποντα στις τέσσερις πρώτες ολοκληρωμένες επιθέσεις της ομάδας του και τελικά ήταν ο μοναδικός της σκόρερ (9π.) σε ολόκληρο το πρώτο 10λεπτο (!), διάστημα στο οποίο οι συμπαίκτες του κατέγραψαν 0/8 σουτ.

Το κακό για τον Ολυμπιακό, είναι ότι πολλές φορές παρασύρεται από τον ενθουσιασμό του κι αντί να συνεχίσει να χτίζει πάνω στο προβάδισμά του, αρχίζει να το γκρεμίζει με βεβιασμένες επιλογές και λάθη. Κάτι τέτοιο συνέβη και χθες σε καίρια σημεία κι ενώ η διαφορά ήταν έτοιμη να εκτοξευθεί, αντ’ αυτού συρρικνώθηκε. Μετά το 32-15 από το τετράποντο του Βεζένκοβ, οι Πειραιώτες δέχτηκαν ένα αναίτιο 10-1 (με επτά συνεχόμενες ελεύθερες βολές) κι αντί να κλείσουν το ημίχρονο σε επίπεδα +20 πήγαν στα αποδυτήρια με το εύθραυστο 38-27.

Με τον ίδιο τρόπο άρχισαν να … φλυαρούν τόσο μετά το 58-39 στο 27΄, όσο και μετά το 70-54 με λιγότερα από επτά λεπτά για τη λήξη. Ανεπίτρεπτα λάθη που οδηγούσαν σε κακό αμυντικό τρανζίσιον, βιαστικές επιθέσεις και διάθεση για ηρωισμούς. Μα πάνω απ’ όλα φανερή έλλειψη συνοχής, που εν μέρη είχε εξήγηση, αφού ο νεοφερμένος Σέιμπεν Λι με τα μόλις… 08:52 θητεία στον Ολυμπιακό, βρέθηκε να κρατά την μπαγκέτα στα τελευταία 15 λεπτά του παιχνιδιού. Ο Αμερικανός που δεν είχε αγωνιστεί καθόλου στο πρώτο ημίχρονο, πετάχτηκε στα… πολύ βαθιά από τον Γιώργο Μπαρτζώκα κι από την στιγμή που ο Ολυμπιακός δεν το πλήρωσε, ίσως η… εξτρίμ αυτή δοκιμασία του, να αποδειχτεί ιδιαίτερα χρήσιμη.

Ο αδιαφιλονίκητος MVP της κανονικής περιόδου σήκωσε τους ερυθρόλευκους στις πλάτες του, σε μια από τις πιο γεμάτες φετινές εμφανίσεις του. Πρώτος του σκόρερ και ριμπάουντερ, πρώτος σε τελικές πάσες, κλεψίματα και φυσικά σε αξιολόγηση, ο Σάσα Βεζένκοβ τα έκανε όλα στο ντέρμπι και τα …είπε όλα με μια φράση μετά το τέλος του. “Δεν θέλουμε νίκες, θέλουμε τίτλους”. Η κυνικότητα της συγκεκριμένης φράσης είναι η μόνη αξιόπιστη πυξίδα για τους Πειραιώτες στον δρόμο προς τον τελικό προορισμό τους.

Τεράστια η συνδρομή του Μουσταφά Φαλ που μοίρασε τέσσερις τάπες και βοήθησε τα μέγιστα στην επιθετική λειτουργία της ομάδας του, εξαιρετικός Γουίλιαμς-Γκος μέχρι να τεθεί νοκ άουτ, κομβική η παρουσία του Παπανικολάου με τρία μεγάλα τρίποντα, δημιουργία και σοβαρή προσπάθεια στην άμυνα, σε μια βραδιά που ο Ολυμπιακός δεν είχε τη συνήθη πολυμορφία σε διακριθέντες. Ο Φουρνιέ έκανε το χειρότερο παιχνίδι του στην Ευρωλίγκα, ενώ Βιλντόσα, ΜακΚίσικ, Πίτερς και Μιλουτίνοβ, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, έμειναν στα ρηχά.

Εν κατακλείδι, ένας τραυματισμός μετέτρεψε μια διαφαινόμενη επίδειξη δύναμης σε αγχωτική επικράτηση και ταυτόχρονα υποχρέωσε τους νικητές σε χαμηλούς τόνους εν όψει της συνέχειας. Στην αντίπερα όχθη, η εξέλιξη της αναμέτρησης ίσως και να ενίσχυσε τη -δικαιολογημένη ή μη- υπεροψία των πρωταθλητών Ευρώπης, προσφέροντας παράλληλα στον προπονητή τους μια ακόμα διαφυγή στο προσφιλές άλλοθι της διαιτησίας.

Όπως κι αν επιχειρήσει να αναγνώσει κανείς το χθεσινό ντέρμπι, πάντως, οφείλει να παραδεχτεί ότι ο Ολυμπιακός ήταν ανώτερος. Οφείλει, επίσης, να αναγνωρίσει την ανθεκτικότητα και τον χαρακτήρα του Παναθηναϊκού που σε μια κακή βραδιά κατάφερε να μείνει ζωντανός ως το τέλος. Το σίγουρο είναι ότι οι δύο κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης άφησαν ανοιχτούς λογαριασμούς, τουλάχιστον μέχρι την επόμενη φορά που θα ξανασμίξουν οι δρόμοι τους.