Κάτι περισσότερο από μια σπουδαία ιστορία

Ο Μιχάλης Στέφανου γράφει για την επιστροφή του Κώστα Σλούκα στον Ολυμπιακό που δεν ήταν απλά ζήτημα μιας υπόσχεσης 

Oταν εκείνη τη νύχτα στο Μαρόκο, ο Χάμφρευ Μπόγκαρντ αποχαιρετούσε την Ίνγκριτ Μπέργκμαν, γραφόταν μια από τις σπουδαιότερες στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου. Ακόμα και σήμερα, σχεδόν 80 χρόνια μετά από την κυκλοφορία της "Καζαμπλάνκα" η σκηνή του αεροδρομίου παραμένει αξεπέραστη. Και ίσως η διαχρονικότητά της να έγκειται στο ότι οι δύο πρωταγωνιστές συμβόλιζαν όλους τους ανθρώπους που κάπου, κάπως, κάποτε υποχρεώθηκαν κάτω από δύσκολες συνθήκες να πουν "αντίο" . Ο κόσμος μας από καταβολής του άλλωστε "πατάει" καθημερινά πάνω σε αμέτρητες παραλλαγές μικρών ή μεγάλων αποχαιρετισμών. Πάντα κάτι αλλάζει. Κάτι τελειώνει ή αρχίζει, κάποιος φεύγει ή κάποιος επιστρέφει...

"Εμείς θα έχουμε πάντα το Παρίσι" ήταν απάντηση του Ρικ στην Ιλσα. Κι οπου Παρίσι, ο πιο καλά κρυμμένος θησαυρός μιας σχέσης. Η ανάμνηση εκείνη που δεν σβήνει. Που ο κόσμος να χαλάσει δεν μπορεί να σου την πάρει κανείς.

Ο Ολυμπιακός με τον Σλούκα έχουν κι αυτοί το "Παρίσι" τους,  μόνο που στη δική τους περίπτωση λέγεται Πόλη, Λονδίνο ή και Μαδρίτη. Κι όταν πριν από πέντε χρόνια αποχαιρετίστηκαν θα μπορούσαν απλά να πουν κάτι αντίστοιχο με τους κινηματογραφικούς ήρωες και να τραβήξουν το δρόμο τους, χωρίς να κοιτάξουν πισω. Ο,τι κι αν συνέβαινε στο μέλλον, τα όσα μαζί εζησαν κι έγραψαν ήταν έτσι κι αλλιώς αδύνατο να ξεθωριάσουν. Κι όμως...

Παρότι δεν χώρισαν με αγκαλιές και δάκρυα, αλλά αρκετά χειρότερα έβαλαν την τελεία... άνω. Ο ένας κλείνοντας την πόρτα πίσω του άφησε ανοιχτη μια μικρή χαραμάδα, από την οποία ο άλλος του έριχνε κλεφτές ματιές κάθε τόσο... Τα νεύρα κάλμαραν, η πίκρα έγινε ουδετερότητα και τελικά σεβασμός. Πριν η έλξη αρχίσει πάλι να τραβάει τα δύο άκρα και να τα φέρνει ολοένα και πιο κοντά, χρόνο με τον χρόνο, μήνα με τον μήνα, μέρα με την μέρα. Ωσπου έγινε τόσο δυνατή που καμία δύναμη δεν μπορουσε να εμποδίσει πια το αντάμωμα. Καμία κρίση, κανένας ιός, κανένας Ομπράντοβιτς και καμία Φενέρ.

Ηταν τελικά ζήτημα απλά μιας υπόσχεσης; Το "δεν λέμε αντίο, αλλά στο επανιδείν" του Κώστα Σλούκα δημιουργεί πράγματι σήμερα μια πολύ όμορφη ιστορία να διηγούμστε, αλλά ας μην γελιόμαστε. Οσο συναίσθημα κι αν χωράει στο σενάριο, κανείς παίκτης τέτοιου βεληνεκούς και μάλιστα στο απόγειο της καριέρας του, δεν θα έπαιρνε τετοια απόφαση καθοδηγούμενος από μια δήλωση που έκανε προ πενταετίας. Κι αυτό ίσως να είναι το καλύτερο νέο για τον Ολυμπιακό. Οτι, δηλαδή, ένα από τα πιο καυτά ονόματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ επέλεξε τους ερυθρόλευκους, επειδή η πρόταση και το πλάνο τους κάλυψαν τις φιλοδοξίες και τις απαιτήσεις του.

Ο Ολυμπιακός κέρδισε μια κούρσα με αντιπάλους τα πιο μεγάλα ονόματα και τα πιο γεμάτα πορτοφόλια της Ευρωλίγκας κι αυτό δεν μπορεί να παρά να πιστωθεί στους ιδιοκτήτες του και τον προπονητή του. Σε μια εποχή που όλοι κοιτάνε από που θα κόψουν για να... "τη βγάλουν" και που στην τελική παραμένει αβέβαιο το αν και υπό ποιες προϋποθέσεις θα επανεκκινήσει το μπάσκετ, δύο αμετανόητα ερωτευμένοι με τον Ολυμπιακό εξασφαλίζουν ότι το παρόν και το μέλλον της ομάδας ανήκει στην ελίτ και πουθενά αλλού. 

Πρώτα με την έλευση του Γιώργου Μπαρτζώκα, ο οποίος επίσης ξεκαθάρισε ότι η επιστροφή του βασίστηκε σε κριτήρια αυστηρώς επαγγελματικά και όχι στο γεγονός ότι είναι Ολυμπιακός. Έπειτα  με την πραγματοποίηση των εισηγήσεών του και φυσικά με την επιστροφή ενός top class παίκτη. Ενός παίκτη που στο βάθος της τριετίας, πέρα από την τεράστια αξία και την αγωνιστική του επίδραση, πιστοποιεί και τις διαθέσεις των αδερφών Αγγελόπουλων για τη συνέχεια. 

Τέτοιες κινήσεις (δεν τελειώνουν εδώ) και μάλιστα χωρίς καν να έχει εκδόσει εισιτήρια διάρκειας ώστε να υπάρχει μια έστω και κατά προσέγγιση πρόβλεψη εσόδων, δεν τις κάνει μια ομάδα για να συντηρηθεί ή να επιβιώσει, αλλά γιατί επιμένει να κοιτάζει ψηλά.

Και πράγματι περιποιεί τιμή για τον Ολυμπιακό το γεγονός ότι μέσα στον όλεθρο της ελληνικής μπασκετικής πραγματικότητες προσφέρει συνθήκες που πείθουν κορυφαίους εκπροσώπους του αθλήματος να επαναπατριστούν.

Ο Ολυμπιακός έφερε πίσω στο σπίτι ένα δικό του παιδί αλλά κι έναν μεγάλο παίκτη, επιδεικνύοντας αποφασιστικότητα και τσαμπουκά απέναντι στο ρεύμα της εποχής. Ακριβώς όπως ο Βινς Βον χτυπάει το χέρι στο τραπέζι στο τελευταίο gif του λογαριασμού της ΚΑΕ στο Twitter πριν την επίσημη ανακοίνωσή του.

Χωρίς μεγάλα λόγια (για την ακρίβεια χωρίς καθόλου λόγια), ο Ολυμπιακός παρουσιάζει την βελτιωμένη του έκδοση με ένα νέο σημείο και πανίσχυρο σημείο αναφοράς ισχυρό, με έναν ταλαντούχο ελληνικό κορμό, με την παλιά φρουρά στη θέση της και όπως πάντα ασυμβίβαστη και ξένους που επιστρατεύτηκαν πολύ μεθοδικά, στοχευμένα και έγκαιρα από έναν αποδεδειγμένα πια κορυφαίο recruiter. 

Η συνέχεια θα μας πει πολλά περισσότερα για μια ομάδα μοντέρνα και φιλόδοξη, που και μόνο λόγω χαρακτήρα δεν θα... κυκλοφορήσει ποτέ ως φαβορί, αλλά θα αποτελεί ευχάριστη προσμονή για τους φίλους της και μάλλον... άσχημο μπλέξιμο για τους αντίπαλους της.