Εφτασε τελικά η στιγμή που το «τώρα» του Γιάννη έγινε μεγαλύτερο από κάθε σπουδαίο επίτευγμα του παρελθόντος, ίσως κι από κάθε πιθανό του μέλλοντος
Ο Γιάννης βρήκε την Ιθάκη του. Έκανε ένα μεγάλο και επίπονο ταξίδι, ακριβώς όπως το περιγράφει ο Καβάφης, ξεπέρασε τα εμπόδια, νίκησε τους φόβους του, έμαθε και γνώρισε πολλά στο δρόμο του κι όταν τελικά έφτασε στον προορισμό του ήταν ήρεμος και γαλήνιος.
Η χρυσή κούπα του ΝΒΑ δεν είχε να του προσφέρει κάτι περισσότερο πια. Ήταν, όμως, εκείνη που του έδινε κίνητρο όλα αυτά τα χρόνια. Που τον παρακινούσε να συνεχίσει να παλεύει, να συνεχίσει να βελτιώνεται, να συνεχίσει το κυνήγι του άφταστου, του απλησίαστου. Να μην το βάλει κάτω, ακόμα κι όταν δεν φαινόταν τίποτα στον ορίζοντα, ακόμα κι όταν το ταβάνι έπεφτε και τον πλάκωνε. Μέχρι που το τρύπησε και μην τον είδατε…
Μίλησε με σοφία… γέροντα τις προάλλες, για την προσπάθειά του να επικεντρώνεται στο «τώρα», αφήνοντας στην άκρη τα όσα έχει καταφέρει ή τα όσα πιστεύει ότι θα πετύχει. Γιατί το «τώρα», όπως εξήγησε, δεν εμπεριέχει εγωισμό και περηφάνια, αλλά ταπεινότητα. Απλά το ζεις, χωρίς προσδοκίες. Κι έφτασε τελικά η στιγμή που το «τώρα» του Γιάννη έγινε μεγαλύτερο από κάθε σπουδαίο επίτευγμα του παρελθόντος, ίσως κι από κάθε πιθανό του μέλλοντος.
Πρόκειται σαφώς για τον καλύτερο παίκτη του κόσμου και ήδη για έναν από τους πιο ξεχωριστούς στην ιστορία του αθλήματος. Στον πρώτο τελικό είχε 20 πόντους και 17 ριμπάουντ. Στον δεύτερο 42 πόντους και 12 ριμπάουντ. Στον τρίτο 41 πόντους και 13 ριμπάουντ. Στον τέταρτο 26 πόντους και 14 ριμπάουντ. Στον πέμπτο 32 πόντους και 9 ριμπάουντ. Και στον έκτο και τελευταίο… 50 πόντους, 13 ριμπάουντ και 5 τάπες. Πετυχαίνοντας ένα πόντο για κάθε χρόνο αναμονής, ο Γιάννης οδήγησε το Μιλγουόκι στη γη της επαγγελίας έπειτα από μισό αιώνα. «50 for 50»!
Μέσα από ένα σενάριο που θα θεωρούνταν «τραβηγμένο» ακόμα και στο Hollywood, γράφτηκε μια από τις πιο δυνατές ιστορίες του παγκόσμιου αθλητισμού. Και δεν ξεγράφει. Με τον τραυματισμό που λίγο έλειψε να του στερήσει τα πάντα, με το 2-0 που φαινόταν βαρύ κι ασήκωτο, με το κύμα της ανατροπής που ολοένα φούσκωνε και φυσικά με την απόλυτη παράσταση στο τελευταίο παιχνίδι. Με τον Θανάση να πανηγυρίζει κλεισμένος σε ένα ξενοδοχείο, λόγω καραντίνας, τον Κώστα να έχει ήδη το δικό του δαχτυλίδι και την θολή φωτογραφία των τριών τους από ένα φτωχικό στα Σεπόλια να δίνει εντελώς σουρεαλιστικό χαρακτήρα στο κάδρο.
Ο Γιάννης, ο μοναδικός παίκτης μαζί με τον Μάικλ Τζόρνταν που έχει αναδειχτεί πάνω από μια φορά ΜVP της regular season, αμυντικός της χρονιάς και ΜVP τελικών, έγινε για πάντα ο ήρωας μιας πόλης που είχε συνηθίσει τον ρόλο του κομπάρσου.
Μιας πόλης και μιας ομάδας που τον πίστεψε, του άνοιξε τον δρόμο και τον άφησε να βγάλει αυτό που έβραζε μέσα του. Που του έδωσε μια αληθινή ευκαιρία σαν αυτές που αξίζει και θα έπρεπε να έχει κάθε άνθρωπος. Κι εκείνος, της δήλωσε πιστός και της έταξε ότι δεν θα το κουνήσει από κει μέχρι να την κάνει πρωταθλήτρια. Και την έκανε πρωταθλήτρια κι ο Πάου Γκασόλ έστειλε μήνυμα στον αδικοχαμένο Κόμπε, ότι δικαιώθηκε. Απίστευτα πράγματα…
Έγινε ταυτόχρονα και το σύμβολο μιας χώρας χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Της χώρας του, που ίσως να μην τον πίστεψε, να μην του άνοιξε το δρόμο και να μην του έδωσε αληθινές ευκαιρίες, όμως σίγουρα τον… σκληραγώγησε. Κι εκείνος αποφάσισε να την ανταμείψει με ένα πολύτιμο μάθημα, που όμοιό του δεν της έχει κανείς προσφέρει εδώ και χρόνια.
Ένα μάθημα που πρέπει να φωλιάσει στις συνειδήσεις μας για να μας κάνει καλύτερους. Κι αν θέλουμε πραγματικά να ευχαριστήσουμε τον Γιάννη και τα αδέρφια του για κάτι, δεν είναι για τις μπασκετικές επιδόσεις τους, αλλά για το παράδειγμα τους. Για το αυθεντικό ταξίδι τους προς την Ιθάκη.
