Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι αυτόφωτος, δεν χρειάστηκε ποτέ τους προβολείς στα παρκέ και τώρα που ετοιμάζεται να φορέσει το πρώτο του δαχτυλίδι δείχνει πιο ταπεινός από ποτέ. Έτσι έχει μάθει άλλωστε.
Την διαδρομή του «αράπη» που πουλούσε μικροαντικείμενα στο κέντρο της Αθήνας και εισέπραττε απαξιωτικά βλέμματα. Που βρήκε μια χούφτα ανθρώπους πρόθυμους να σκεπάσουν μαζί του την φλόγα των ονείρων του, μέσα στη θύελλα ενός κόσμου που ξεριζώνει ζωές σωρηδόν. Και να την κρατήσουν αναμμένη μέχρι να τον πάρει στην αγκαλιά του το καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ στον πλανήτη. Και να γίνει η μικρή φλόγα, πύρινο κύμα ασύλληπτο, που σχεδόν τυφλώνει, αλλά δεν προκαλεί εγκαύματα. Μονάχα ζεσταίνει τις καρδιές παιδιών που θέλουν να του μοιάσουν και να ακολουθήσουν το μονοπάτι του. Κυρίως εκείνων που σε κάθε βήμα βρίσκουν μπροστά τους αδιέξοδο.
Ο Γιάννης, βέβαια, είναι αυτόφωτος, δεν χρειάστηκε και ποτέ τους προβολείς στα παρκέ και τώρα που ετοιμάζεται να φορέσει το πρώτο του δαχτυλίδι δείχνει πιο ταπεινός από ποτέ. Κι ας ξέρει μέσα του ότι τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει, ειδικά όταν τα προγνωστικά είναι εναντίον του. Ετσι έμαθε να επιβιώνει, άλλωστε. Ως αουτσάιντερ…
Ο Γιάννης που καθόλου δεν μας αξίζει η κτητική αντωνυμία «μας» ενσαρκώνει πράγματι ένα από τα πιο όμορφα story στο χώρο του παγκόσμιου αθλητισμού, γιατί βλέπεις ότι ενώ είχε την ευλογία να γεννηθεί απίστευτα ταλαντούχος, η ζωή τον έφερε μετανάστη στην Ελλάδα που οι πολιτικοί έχουν πολύ… ελαστική συνείδηση και η κοινωνία πολλές φορές τυφλώνεται από την ξενοφοβία και το ρατσισμό. Κι αν χαρίσει τελικά το πρωτάθλημα στο Μιλγουόκι και κάνει για μια ακόμα φορά την ελληνική σημαία …viral, θα καμαρώσουμε και θα κορδωθούμε.
Θα συνεχίσουν, δυστυχώς, να μας ξεφεύγουν κάποιοι ψίθυροι περί χρώματος και καταγωγής, βγαλμένοι από τις σκοτεινές γωνιές της ιστορίας, όταν θα βλέπουμε στο δρόμο άλλους «Γιάννηδες», που ίσως να μην έχουν ταλέντο στο μπάσκετ, αλλά να έχουν στα γράμματα ή τους αριθμούς. Εμείς, όμως, δεν θέλουμε να τους «μπάσουμε» στα σχολεία μας γιατί μπορεί να μην έχουν κάνει εμβόλια (όχι του κορονοϊού με το τσιπάκι, τα άλλα τα καλά) και να κινδυνεύσουν τα παιδιά μας.
Του αποδεκτού Γιάννη, θα τρέξουμε να οικειοποιηθούμε την επιτυχία του και να κλέψουμε ακτίνες από τη λάμψη του, θα ποστάρουμε φωτογραφίες δίπλα του και τα επίσημα συγχαρητήρια θα πέσουν βροχή. Οι πολιτικοί θα βρουν τα πιο μεγαλόψυχα λόγια τους για τον Γιάννη, που θα γίνει πάλι Αντετοκούνμπο και καμάρι της Ελλάδας κι όχι …Ακενοτούμπο.
Ας είναι. Ο Γιάννης ανήκει σε όλους -αν και δεν θα έπρεπε- γιατί αυτό προσφέρει ο αθλητισμός, χωρίς να κάνει διακρίσεις όπως κάνουν οι άνθρωποι. Γιατί αυτό θέλει κι ο ίδιος, που έχει αναπτύξει ισχυρά αντισώματα στο μίσος και την κακία. Σε όλους ανήκει κι ας μην τον αξίζουν όλοι. Μεταξύ μας, όμως, ανήκει λίγο περισσότερο σε εκείνους που ψάχνουν για τις ελπίδες τους στα σκουπίδια…
