Ποτέ η «σκηνή» δεν θα έχει μόνο έναν
Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για το μεγάλο όπλο του μπασκετικού Ολυμπιακού, που τον κάνει να ξεχωρίζει και δεν πωλείται στα καταστήματα...
Υπάρχουν ασυναγώνιστα έργα. Συλλεκτικά κομμάτια τέχνης, που θα νιώθαμε περήφανοι να δείξουμε σε κάποιον... εξωγήινο φίλο ως απόδειξη της ευφυΐας και του συναισθήματος του ανθρώπινου είδους. Οπως το «Dark Side of the Moon» των Pink Floyd. Το θεματικό άλμπουμ - μνημείο της παγκόσμιας δισκογραφίας, που γεννήθηκε το 1972 στα στούντιο Abbey Road του Λονδίνου και μισό αιώνα μετά «πατάει» στο κατώφλι της κλασικής μουσικής, κοσμώντας περισσότερες από 50 εκατομμύρια δισκοθήκες σε όλο τον κόσμο.
Ποια είναι όμως στην πραγματικότητα η «σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού»; Αν και η ύπαρξή της ...διαψεύδεται ψιθυριστά στον τελευταίο στίχο του μεγαλοφυούς αυτού επιτεύγματος, πολλές ερμηνείες συμφωνούν ότι πρόκειται για μια προειδοποιητική ιστορία σχετικά με όλα εκείνα που κάνουν τη ζωή μας να μοιάζει ανεκπλήρωτη. Για κάποιους είναι μια φράση που περιγράφει το μυστηριώδες και το άγνωστο, για άλλους είναι η αθέατη πλευρά του εαυτού μας και όσων συμβαίνουν γύρω μας.
Για τον μπασκετικό Ολυμπιακού είναι μια διαρκής, ακούραστη και αυθεντική διαδικασία, που αφορά τη ζωή του οργανισμού όταν τα φώτα της κεντρικής σάλας του ΣΕΦ σβήνουν. Είναι οι ζυμώσεις που βάζουν κάθε νέο μέλος στο νόημα, η μυσταγωγία που μετατρέπει την αυστηρά επαγγελματική του σχέση με τον σύλλογο σε κάτι πιο δυνατό. Είναι οι κρίσιμοι χειρισμοί όταν οι σχέσεις εντός της ομάδας φρακάρουν, όταν η συνεχής τριβή κουράζει, όταν μια κακή αγωνιστική περίοδος απογοητεύει και προκαλεί εσωστρέφεια. Είναι η αποφόρτιση, το αστείο, η ειλικρινής κουβέντα, η γλώσσα της αλήθειας, η ουσιαστική στήριξη, η προστασία, η παρουσία. Οι αμέτρητες ώρες κάποιων ανθρώπων, εκείνες που υπερβαίνουν ρόλους, υποχρεώσεις κι αμοιβές και αντλούνται από την έτσι κι αλλιώς περιορισμένη δεξαμενή της προσωπικής τους ζωής.
Ο Ολυμπιακός είναι «μυστήριο τρένο» κι αυτό ξεκινάει από την αδιαπραγμάτευτη ανιδιοτέλεια της διοικητικής του ηγεσίας. Εδώ και 15 χρόνια, οι αδερφοί Αγγελόπουλοι ουδέποτε χρησιμοποίησαν τον Ολυμπιακό ως μέσο προσωπικής προβολής και εξυπηρέτησης δικών τους συμφερόντων. Δεν ποτίζουν την φήμη τους με δημοσιογραφικούς στρατούς, δεν ελέγχουν μέσα μαζικής ενημέρωσης, ούτε επενδύουν στο επικοινωνιακό κομμάτι. Δεν κυκλοφορούν σαν ηγέτες κάποιας λαϊκής βάσης παντός χρήσης, αλλά ως δύο άνθρωποι που έχουν την οικονομική δυνατότητα και τη διάθεση να προσφέρουν στην ομάδα που αγαπούν. Στρέφοντας πάντα τους προβολείς στους πρωταγωνιστές του παρκέ. Με αυτούς ταυτίζεται ο κόσμος, με αυτούς ταυτίζονται και οι ίδιοι.
Τα λίγα λόγια, οι χαμηλοί τόνοι, η ταύτιση φιλοσοφίας με τους συνεργάτες τους και πάνω απ' όλα οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πράγματα που χαρακτηρίζουν την 15ετή πορεία τους στο ερυθρόλευκο τιμόνι. Όταν εκείνοι που πληρώνουν δεν κυνηγούν τα φλας τότε δεν θα το κάνει κανείς άλλος. Η νοοτροπία της συλλογικότητας βρίσκεται σε κάθε κύτταρο του Ολυμπιακού κι όποιος φορέσει τη φανέλα του, την παίρνει μαζί του για να τη διαδώσει στους επόμενους. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η χειρότερη περίοδος των τελευταίων ετών στο αγωνιστικό κομμάτι συνέπεσε, εκτός των άλλων, με συμπεριφορές που μαρτυρούσαν ότι το κλίμα είχε κάπου ασθενήσει. Όχι για πολύ, όμως...
Στον αθλητισμό, ο φίλαθλος βλέπει τι συμβαίνει εντός των τεσσάρων γραμμών, και ναι, πιθανότατα αυτό να είναι ο αδιάψευστος κριτής μιας καλοδουλεμένης ομάδας. Στον Πειραιά, αρέσει δεν αρέσει πορεύονται αλλιώς, πορεύεται με όρους οικογένειας. Κι όταν ένα μέλος της οικογένειας πέσει, τότε ενστικτωδώς όλοι οι άλλοι θα είναι εκεί, να σταθούν δίπλα, να τείνουν το χέρι, να γονατίσουν αν χρειαστεί. Ποτέ η «σκηνή» δεν θα έχει μόνο έναν.
Η ευκολία με την οποία ο αρχηγός Κώστας Παπανικολάου «απαρνήθηκε» το πρώτο του τρόπαιο για να το προσφέρει σχεδόν ευλαβικά στον φύλακα της ερυθρόλευκης ενότητας Χρήστο Μπαφέ, τα λαμπερά μάτια των προέδρων και η ευτυχία όλων για την συγκεκριμένη κίνηση που σηματοδοτούσε όχι μία, αλλά δύο μεγάλες νίκες, δεν ήταν κάτι όμορφο και... πρέπον.
Ήταν το αποτέλεσμα μιας μακράς και προσεκτικής απόσταξης. Ήταν όλα αυτά που γράφουν ιστορία, αλλά δεν καταγράφονται από την ιστορία. Ήταν το εκχύλισμα του μεγαλύτερου όπλου του Ολυμπιακού, εκείνου που τον κάνει να ξεχωρίζει από όλες τις υπόλοιπες ομάδες της Ευρώπης και δεν πωλείται στα καταστήματα. Ήταν η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού...
ΥΓ. Στη χρονική περίοδο που βρισκόμαστε θα ήταν ουτοπική ακόμα και η σκέψη ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να κοντράρει τον Ολυμπιακό σε οποιοδήποτε επίπεδο. Σύγκριση ανάμεσα σε μια από τις πλέον δυνατές ομάδες της Ευρώπης και ενός συνόλου παικτών και προπονητών που έχουν σκοπό να γίνουν κάποια στιγμή ομάδα, δεν μπορεί να γίνει και ως εκ τούτου η κατάκτηση του σούπερ καπ από τους ερυθρόλευκους -σε ρυθμό ρελαντί- ήρθε ως μια απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη. Τα σπουδαία βρίσκονται μπροστά μας καθώς η σεζόν μόλις ξεκίνησε, αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται για έναν επίσημο τίτλο, τον τρίτο συνεχόμενο κόντρα στον μεγάλο αντίπαλο, τον οποίο οι ερυθρόλευκοι νίκησαν 8η συνεχόμενη φορά σε όλες τις διοργανώσεις.