Ο,τι αγαπούν, σε αρμονία
Η παρουσία του Βασίλη Σπανούλη (αλλά και του Γιώργου Πρίντεζη) στο ΣΕΦ δημιούργησε συγκίνηση, αλλά όχι νοσταλγία κι αυτό είναι το καλύτερο νέο για τον Ολυμπιακό. Γράφει ο Μιχάλης Στεφάνου
Η πρώτη επιστροφή του Βασίλη Σπανούλη στο ΣΕΦ με την ιδιότητα του αντίπαλου προπονητή, ήταν από μόνη της ένα γεγονός από 'κείνα που γίνονται τίτλοι στη διαδρομή της ιστορίας. Κι αν για τον πιο σημαντικό παίκτη που φόρεσε ποτέ την ερυθρόλευκη φανέλα έχουν ειπωθεί τα... άπαντα, φαίνεται ότι κάθε φορά που το όνομά του θα συνδέεται καθ' οιονδήποτε τρόπο με τον Ολυμπιακό, θα γεννιούνται νέες «συγχορδίες». Αυτά τα πράγματα βλέπετε, δεν ελέγχονται, δεν κανονίζονται, ούτε εμποδίζονται. Απλώς συμβαίνουν, σαν φυσικά φαινόμενα...
Άλλωστε, η θέση που θα λάβει κανείς στη συνείδηση του κόσμου δεν είναι ποτέ προκαθορισμένη από την αξία ή το ταλέντο του και δεν εξαρτάται μόνο από τις επιδόσεις του. Παίζουν ρόλο πολλά και διάφορα, όπως σε κάθε ανθρώπινη σχέση. Από την ιδιοσυγκρασία και τις προτεραιότητες των δύο πλευρών, μέχρι το τάιμινγκ και την κουλτούρα του εκάστοτε συλλόγου. Άλλο να λειτουργεί σαν οικογενειακή επιχείρηση που επενδύει στην μοναδικότητα του χαρακτήρα της και άλλο σαν απρόσωπο σούπερ-μάρκετ που αποζητά την ευκαιριακή επιτυχία.
Ο Ολυμπιακός της σύγχρονης εποχής επέλεξε να πορευτεί στα όρια του ρομαντισμού. Δημιούργησε δύο παίκτες-σύμβολα που σφράγισαν μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και κατάφερε να γίνει το σημείο αναφοράς για κάθε αουτσάιντερ που θέλει να αμφισβητήσει την κυριαρχία των ισχυρών. Μαζί τους έγραψε θριάμβους σαν παραμύθια, τους κράτησε κοντά του με κάθε κόστος και τους τίμησε στον υπέρτατο βαθμό μέχρι τα βαθιά μπασκετικά τους «γεράματα». Ώσπου η ιστορία τους να γίνει θρύλος και οι φανέλες τους να γίνουν λάβαρα βαριά κι ασήκωτα. Κι όταν ήρθε η ώρα να τους αποχαιρετήσει το έκανε με σεβασμό τόσο στους ίδιους όσο και στην ομάδα. Ώστε η συνέχεια του Ολυμπιακού να είναι αντάξια του μεγέθους του για το οποίο, άλλωστε, αμφότεροι φρόντισαν...
Και είναι αλήθεια ταιριαστά τα λόγια του Γιάννη Μπέζου στην πρόσφατη εκπομπή «Ο, τι αγαπώ» που ήταν αφιερωμένη στον παλιό κι αγαπημένο ελληνικό κινηματογράφο. «Αυτά τα έργα», είπε ο σπουδαίος ηθοποιός, «είναι ωραία όταν μας παραδίδονται, όχι για να είναι υποκατάστατο του μέλλοντος, αλλά σαν οπλισμός για να πάμε μπροστά. Να τα 'χουμε σαν κάτι που μας ζεσταίνει, χωρίς όμως να μένουμε προσκολλημένοι σε αυτά. Θα πρέπει να επιζητούμε και το καινούργιο. Να τ' αγαπάμε, αλλά να μην τα προσκυνάμε»...
Την άποψη αυτή, δικαιώνει πρώτος απ’ όλους ο Σπανούλης κι αντί να αράξει στις πυκνές δάφνες του, μηδένισε το κοντέρ και βγήκε ξανά για... κυνήγι. Κι από την θέση του προπονητή, πλέον, δεν επιχείρησε να τοποθετήσει την δική του ερυθρόλευκη εποχή σε κάποιο άφταστο βάθρο, αλλά χαρακτήρισε την ομάδα που ουσιαστικά τον διαδέχτηκε ως την πιο φορμαρισμένη της Ευρώπης και φαβορί για να πάει και φέτος στο Final Four. Δίνοντας έτσι, το σύνθημα της συνέχειας, της εξέλιξης, της υγείας. Αντίθετα, αλλά σε απόλυτη αρμονία με την περίσταση, ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ο εκφραστής της επιτυχημένης επόμενης μέρας του Ολυμπιακού, επέλεξε να πατήσει για λίγο το φρένο, δηλώνοντας ότι είναι φανταστικό για έναν σύλλογο όταν αναγνωρίζει τις αξίες.
Σε αυτή ακριβώς την ιδεατή ισορροπία φαίνεται να πατά -σταθερά πια- ο ερυθρόλευκος οργανισμός, με το ένδοξο παρελθόν πλάι στο ελκυστικό παρόν και στο πολλά υποσχόμενο μέλλον. Τοποθετημένο στη κατάλληλη θέση ώστε να φωτίζει κι όχι να επισκιάζει. Και με τους φίλους του που συνέρρευσαν το απόγευμα της Κυριακής (16/10) στο ΣΕΦ για να απολαύσουν και να χειροκροτήσουν «ό,τι αγαπούν», να διακατέχονται από το αίσθημα της συγκίνησης, αλλά σε καμία περίπτωση της νοσταλγίας.
Γιατί η σημερινή εκδοχή του Ολυμπιακού είναι τέτοια, που τους επιτρέπει να καμαρώνουν και να ονειρεύονται. Που τους προσφέρει νέους "ήρωες" να ταυτιστούν και λόγους ν' ανυπομονούν για το επόμενο παιχνίδι. Κι όταν πέφτουν σε κάποιο βίντεο με τα κατορθώματα του Σπανούλη και του Πρίντεζη να χαμογελούν χωρίς να μελαγχολούν. Γιατί είναι πάντα ωραίο να θυμάσαι τα μέρη που ταξίδεψες, αλλά είναι ακόμα ωραιότερο να σαλπάρεις για εκείνα που σε περιμένουν...