Μπουντούρης: «Ο πιο σημαντικός ίσως παράγοντας στην ανάπτυξη ενός παιδιού είναι οι γονείς»

ΠΕΡΙ ΓΟΝΕΩΝ Ο ΛΟΓΟΣ

Ο πιο σημαντικός ίσως παράγοντας στην ανάπτυξη ενός παιδιού γενικά και ενός αθλητή ειδικά, είναι οι γονείς.

Δουλεύοντας χρόνια στην ανάπτυξη μικρών αθλητών έχω καταλήξει ότι τελικά είμαστε συνεργάτες.

Συνεργαζόμαστε για να πετύχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα σε σχέση με το παιδί τους και τον αθλητή μου. Ότι πιο πολύτιμο έχουμε στα χέρια μας.

Γιαυτό από τα πρώτα χρόνια ενασχόλησης του παιδιού τους με το μπάσκετ, εγώ θέλω τους γονεις στην κερκίδα κατά την διάρκεια της προπόνησης.

Να ακούν και να βλέπουν τα πάντα. Να καταλαβαίνουν τι γίνεται στο γήπεδο, τι μαθαίνουν τα παιδιά τους, πως αντιδρούν και πως σιγά σιγά προοδευουν.

Είναι σημαντικό οι γονείς να ενισχύουν και να στηρίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία και στο σπίτι. Όχι τα τεχνικά κομμάτια, αλλά τα νοήματα σε σχέση με τον χαρακτηρα που προκύπτουν μέσα από την προπόνηση και τους αγώνες.

 

Αν οι γονείς είναι κοντά στα παιδιά τους και τον προπονητή κατά την διάρκεια των τριών πρώτων χρόνων της μπασκετική τους διαδρομής, κατά μεγάλο ποσοστό, είναι εκπαιδευμένοι για την συνέχεια.

Αρκεί ο προπονητής να έχει την γνώση, το ειδικό βάρος και την διάθεση να ασχοληθει μαζί τους.

Είναι δύσκολο, γιατί οι ενήλικες σε ακούν με πιο κριτική διάθεση από ότι τα μικρά παιδιά. Αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι σε μια ομάδα πρέπει τα μικρά τμήματα α', β' γ'δημοτικού να τα προπονεί ο πιο έμπειρος προπονητής του Συλλόγου.

Κάτι που σπάνια γίνεται.

 

Οι γονείς λοιπόν, που τις περισσότερες φορές δεν είναι εκπαιδευμένοι, αντιμετωπίζουν καταστάσεις, που δεν μπορούν να τις διαχειριστουν σωστά.

Το συναισθηματικο κομμάτι είναι μεγάλο και πνίγει την λογική τους, την γενική αντιληψη που έχουν για την ζωή, την σωστή κρίση και κάνουν λάθη σε σχέση με την διαχείριση του παιδιού τους.

 

Δεν μπορώ να τους καταλογισω ευθύνη γιατί δεν τους εκπαίδευσε κάνεις. Ένα λάθος που τους καταλογιζω ίσως, είναι στην αρχή η επιλογή του προπονητή και της ομαδας, αλλά όταν τα παιδιά είναι νήπια και α' δημοτικού, δεν θεωρούν ότι έχει και μεγάλη σημασία.

"Να τρέχει το παιδί και να χαίρεται" λενε. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Δεν είναι παιδότοπος. Είναι ομάδα, Είναι κοινωνία.

Οι βάσεις στον χαρακτήρα και στην νοοτροπία στον αθλητισμό, μπαίνουν με την πρώτη'"γνωριμια".

Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν και έρχονται οι πρώτες διακρίσεις σε σχέση με την απόδοση των παιδιών, αρχίζει και δημιουργείται πρόβλημα.

-Ο γιος μου είναι καλύτερος από τον δικό σου.

-Τον δικό μου δεν τον βάζει ο προπονητής γιαυτό.

-Ο προπονητής είναι γνωστός του για αυτό παίζει ο γιος του.

-Μίλησε του και εσύ για να παίξει το παιδί σου.

-Έχει μάνατζερ για αυτό παίζει.

-Του κάνει ατομικές και για αυτό τον βάζει.

-Θα του κάνω το τραπέζι του προπονητή και θα παίξει και ο δικός μου.

-Του δίνει χρήματα, χορηγία και τον βαζει.

Δυστυχώς αυτές οι συζητήσεις γίνονται στους διαδρόμους, έξω από τα γηπεδα.

Γονεις ανεξέλεγκτοι, χωρίς κατεύθυνση σκέψης από κάποιον ειδικό υπεύθυνο προπονητή.

Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Δεν είναι αυτός ο δρόμος για να κάνεις κάτι καλό στο μπάσκετ και στην ζωή.

Όσοι έχουν παίξει σε υψηλό επίπεδο το ξέρουν.

Αν κάποιος στηριχθεί με πλάγιο τρόπο, θα πάει μέχρι ένα σημείο.

Όταν θα πρέπει να αξιολογηθεί για να τον πληρώσουν ως επαγγελματία ή να του δώσουν μια πανεπιστήμιακη υποτροφία στην Αμερική, θα πάρει αυτο που του αξίζει.

Αποδοχή ή απόρριψη.

 

Και τότε θα καταλάβουν όλοι οι "ανεκπαιδευτοι" πόσο χρόνο και χρήμα έχουν χάσει.

Το πιο άσχημο όμως θα είναι ότι το παιδί δεν θα έχει εκπαιδευτεί σωστά, με αποτέλεσμα να απογοητευτεί και να σιχαθεί το μπάσκετ, ίσως και τον εαυτό του.

Δεν θα είναι προπονημενο,στην δυσκολία, στην απόρριψη, ακόμα και στην αδικία.

Πολύ απλά θα τα παρατήσει.

 

Όχι γιατί δεν είναι έξυπνο ή καλό παιδί. Απλά μέχρι εκείνη την στιγμή της "κρίσης" δεν είχε αξιολογηθεί σωστά, αφού ο μπαμπάς και η μαμά "καθάριζε την μπουγαδα".

Οι γονείς πρέπει να είναι δίπλα στο παιδί τους.

Να μιλούν με τον προπονητή για το παιδί τους και όχι με το παιδί τους για τον προπονητή.

Να μην μιλούν για το παιδί τους σε τρίτους. Θετικά ή αρνητικά.

Να μην "σπρώχνουν" το παιδί τους με διάφορους τρόπους για να συμμετεχει σε μια ομάδα.

Όλοι θα ξέρουν ότι είναι βύσμα και ενώ μπορεί να είναι καταπληκτικό παιδί, δεν θα τον εκτιμά κανείς, ακόμα και ο προπονητής που τον επιβαλει για τους λόγους του.

Να επιλέγουν προπονητή και όχι φανελα.

 

Αν δουν ότι οι άνθρωποι της ομαδας δεν πιστεύουν σε ηθικές αξιες όπως η αξιοκρατία να φεύγουν.

Μην βάζουν τα παιδιά τους σε ένα άρρωστο περιβάλλον, όσο γοητευτικό και ανά είναι, γιατί θα αρρωστήσουν και αυτά.

Να θυμούνται οι γονείς ότι στατιστικά παίζει επαγγελματικά σε επίπεδο, για να ζήσει από αυτό, ένας στους 30.000.

Γονείς μην επιβάλετε στα παιδιά να κάνουν προπόνηση.

Αυτό είναι δουλειά του προπονητή.

 

Πρέπει αυτός να τα εμπνεύσει και να αγαπήσουν το γήπεδο. Αν επεμβαινετε στο να τους κανονίζετε προπονήσεις, ατομικές, ενδυναμώσεις κλπ, μάλλον θα τα σιχαθουν όλα. Αν σας το ζητούν αυτά βοηθειστε τα.

 

Δείξτε τους τους δρόμους μαζί με τον προπονητή και ας επιλέξουν τι πραγματικά θέλουν.

Ζητήστε την γνώμη από αθλητές ή προπονητές που έχουν κανει την διαδρομή που θα ήθελε να κανει το παιδί σας, αλλά ελέγξτε πρώτα αν η γνώμη τους ειναι αμεροληπτη και δεν έχει σχέση με την δουλειά τους(ακαδημίες κλπ).

Συζητήστε με γονεις αθλητών που έκαναν καριέρα στο άθλημα.

 

Πριν από πολλά χρόνια ήταν στην θέση σας. Αυτοί λογικά κάτι έκαναν σωστά και πήγαν καλά τα παιδιά τους. Μπορεί να σας πουν και τα λάθη τους ώστε να μην τα κάνετε.

Τέλος να θυμάστε ότι δεν χάθηκε ο κόσμος αν το παιδί σας δεν κάνει ένα χρόνο πολλές προπονήσεις γιατί είναι Τρίτη Λυκείου, αλλά θα είναι μεγάλο πρόβλημα για την ζωή του αν δεν μάθει να διαβάζει.

 

Το να παίζει στην τρίτη λυκείου ακόμα και Α1 δεν λέει τίποτα για το μέλλον του.

Πιστέψτε με.

 

Όταν τα παιδιά μας έχουν δύο επιλογές, μαθήματα και αθλητισμό, δεν θα είναι όμηροι οποιασδήποτε κατάστασης.

Καλή επιτυχία στην ζωή τους και καλή πρόοδο. Ελπίζω να βοήθησα.