Μια δήλωση σταθερότητας μέσα στον κακό χαμό
Πέρα από τα σημαντικά αγωνιστικά οφέλη για τον Ολυμπιακό, η επέκταση του συμβολαίου του Παπανικολάου σημαίνει πολλά περισσότερα. Γράφει ο Μιχάλης Στεφάνου.
Τελικά, είχε και κερασάκι η καλοκαιρινή τούρτα του Ολυμπιακού. Λίγες μέρες πριν από την επίσημη έναρξη της αγωνιστικής σεζόν και με την αβεβαιότητα να σκεπάζει κοινωνίες και αθλητικές διοργανώσεις, οι ερυθρόλευκοι ολοκλήρωσαν τις κινήσεις τους με την πολύ σημαντική ανακοίνωση της επέκτασης της συνεργασίας τους με τον Κώστα Παπανικολάου μέχρι το καλοκαίρι του 2023. Μια εξέλιξη που ξάφνιασε τους φίλους της ομάδας, όπως τουλάχιστον μαρτυρούν οι αντιδράσεις τους στα αινιγματικά τιτιβίσματα του λογαριασμού της ΚΑΕ, αφού η λογική έλεγε ότι το συγκεκριμένο θέμα θα μας απασχολούσε το ερχόμενο καλοκαίρι, όταν και έληγε το συμβόλαιο του Παπ.
Κι όμως. Σε μέρες που είναι δύσκολο να διευθετηθούν ακόμα και οι πιο άμεσες υποχρεώσεις και που η συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων κάνει σε οικονομικό επίπεδο τα απολύτως απαραίτητα, σε μια χρονιά που δεν ξέρουμε καν αν θα ακουστεί ένα έστω χειροκρότημα από τις εξέδρες, ο Ολυμπιακός κατάφερε να κλείσει θετικά μια σημαντικότατη μεν υπόθεση, η οποία όμως δεν τον πίεζε χρονικά. Κάτι που δείχνει ότι δεν έχει επανέλθει απλώς η κανονικότητα στο λιμάνι, αλλά ότι οι μηχανές δουλεύουν στο φουλ, παρά την φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Οταν η έλευση Μπαρτζώκα -ενός προπονητή με απαιτήσεις-, συνοδεύεται από την επιστροφή Σλούκα στο απόγειο της καριέρας του και την πρόωρη ανανέωση του επόμενου αρχηγού του Ολυμπιακού, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι στο λιμάνι -αν μη τι άλλο- η φλόγα καίει δυνατά. Οτι κόντρα στα σημεία των καιρών και στο "βλέποντας και κάνοντας" που αποτελεί πλέον τον κανόνα της αγοράς, η ερυθρόλευκη ΚΑΕ απαντάει με ασφάλεια και μακροπρόθεσμο πλάνο. Χωρίς να υπολογίζει τη ζημιά και χωρίς να επιδιώκει να μοιραστεί το βάρος της με τον κόσμο. Ταυτόχρονα επιβραβεύει έναν άψογο αθλητή, σήμα κατατεθέν της ομάδας και της ιδιοσυγκρασίας της, με μια συμφωνία που ολοκληρώθηκε τυπικά χθες, αλλά επετεύχθη πριν από αρκετό καιρό.
Οι Αγγελόπουλοι έχουν κάνει λάθη. Σε χειρισμούς, στην αξιολόγηση καταστάσεων, στην καλή πίστη που έδειξαν εκεί που δεν έπρεπε. Μπορείς να πεις ότι σε κάποια θέματα καθυστέρησαν ή ότι σε άλλα βιάστηκαν. Αλλώστε είναι οι πρώτοι που τα αναγωρίζουν και τα επισημαίνουν. Εκείνο που όχι μόνο δεν αμφισβητείται, αλλα στο πέρασμα των χρόνων ενισχύεται, είναι οι προθέσεις τους και η ανιδιοτελή αγάπη τους για τον Ολυμπιακό. Το έδειξαν ακόμα και πέρυσι όταν χτυπημένοι και στριμωγμένοι από μια ενδοοικογενειακή διαμάχη που ουδέποτε επεδίωξαν, αρνήθηκαν τα ζεστά εκατομμύρια της ΤΣΣΚΑ για να κρατήσουν τον Μιλουτίνοφ, έστω κι αν σε λίγους μήνες θα τον έχαναν χωρίς κανένα όφελος.
Αντικειμενικά, μιλάμε για μια εντελώς παράλογη απόφαση, αφού ο Σέρβος δεν έδειχνε διάθεση να ανανεώσει και το ποσό που πρόσφερε η "αρκούδα" θα τους έλυνε τα χέρια. Ομως για εκείνους ήταν μια δήλωση. Οτι δεν υποτάσσονται. Οτι το φορτίο του Ολυμπιακού επέλεξαν να τους ανήκει και θα το σηκώσουν μόνοι τους, χωρίς να καταφύγουν σε εύκολες λύσεις και συμβιβασμούς.
Αν η εν λόγω πρόταση τους έβρισκε στην καλύτερη φάση τους, ίσως να σκέφτονταν διαφορετικά. Να τα έβαζαν κάτω και να αποφάσιζαν πιο ψυχρά, όπως κάνει κάθε διοίκηση στον επαγγελματικό αθλητισμό. Τη δεδομένη στιγμή, όμως, επέλεξαν να στείλουν ένα μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση. Οτι δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν να αμφιβάλει για την ισχύ τους ή να πιστέψει ότι οι πρόσκαιρες δυσκολίες θα τους κάνουν να λυγίσουν.
Ετσι και τώρα. Εκεί που κανείς δεν το περίμενε, επιλέγουν "μιλήσουν" και πάλι, με μια κίνηση της οποίας η σημασία ξεφεύγει από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Προφανώς η παρουσία του Παπ εξασφαλίζει σημαντικά αγωνιστικά οφέλη, ωστόσο το γεγονός και μόνο ότι εν μέσω μιας πολυεπίπεδης ύφεσης ο Ολυμπιακός παίρνει την πρωτοβουλία να δεσμευτεί πρόωρα μ' ένα ακόμα μεγάλο συμβόλαιο, κάτι δείχνει. Είναι μια "δήλωση" σταθερότητας μέσα στον... κακό χαμό. Μια ενέργεια που αναβλύζει σιγουριά για το παρόν και το μέλλον της ομάδας στο υψηλότερο επίπεδο. Οι ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού εγκαλούνται συχνά γιατί δεν στέκονται πίσω από ένα μικρόφωνο να τοποθετηθούν και η αλήθεια είναι ότι σε μια χώρα που έχει μάθει να χορταίνει με λόγια, εκείνοι τα τσιγκουνεύονται. Παρ'όλα αυτά, όταν θέλουν να πουν κάτι βρίσκουν τον τρόπο να το κάνουν, έστω και χωρίς ν' ανοίξουν το στόμα τους.
Η πράξη δεν χρειάζεται λόγια να τη διακοσμήσουν, είναι εκεί μπροστά σου, γραμμένη στην ιστορία. Είτε ονομάζεται δέκα χρόνια Σπανούλης, είτε η κορυφαία στιγμή του ευρωπαϊκού μπάσκετ (με ό,τι κουβαλάει μαζί της), είτε #mexritelous που δήθεν ήταν μπλόφα και προάγγελος αποχώρησης. Γιατί σημασία τελικά έχει τι μένει. Κι αν τα αποτελέσματα δεν μπορείς να τα εξασφαλίσεις, μπορείς τουλάχιστον να εξασφαλίσεις όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες ώστε να ελπίζεις βάσιμα σε αυτά.
Χτες ήταν ο Σλούκας, που έδειξε και τη διάθεση και τις προθέσεις. Σήμερα η επέκταση του Παπ, που "εμβολίασε" με ασφάλεια την ανασφάλεια της εποχής. Αύριο θα είναι κάτι άλλο, πολύ μεγαλύτερο...