Παυλοπούλου στο Superbasket: «Πολύ όμορφη η εμπειρία στο Μεξικό, έτοιμη για τίτλους μαζί με την Άννα-Νίκη»

Η εμπειρία που είχε η Πηνελόπη Παυλοπούλου στο Μεξικό, αλλά και η έναρξη της προετοιμασίας του Παναθηναϊκού ήταν η αφορμή της επικοινωνίας μας ως Superbasket και η διεθνής αθλήτρια απάντησε στις ερωτήσεις μας διεξοδικά, εκφράζοντας τις σκέψεις τόσο για το πρωτάθλημα της Λατινικής Αμερικής, τις ελληνικές διοργανώσεις, αλλά και την πορεία των Εθνικών ομάδων. 

 Όπως είναι φυσικό η συζήτηση ξεκίνησε από την παρουσία της Παυλοπούλου στο Μεξικό καθώς η Ελληνίδα παίκτρια έπαιξε 11 φορές με τη φανέλα των Λιμπερταδόρας, έχοντας 7.4 πόντους, 3.7 ριμπάουντ, 4.1 ασίστ και 1.4 κλεψίματα κατά μέσον όρο, καθώς έμενε στο παρκέ 32 λεπτά σε κάθε αγώνα.

Πριν περάσει τον Ατλαντικό όμως, η Παυλοπούλου είχε στεφθεί Κυπελλούχος Ελλάδας με τον Παναθηναϊκό, με τα χρώματα του οποίου κατέγραψε 26 συμμετοχές, έχοντας 7.5 πόντους, 2.7 ριμπάουντ και 4.3 ασίστ κατά μέσον όρο καθώς έμενε στο παρκέ περίπου 24 αγωνιστικά λεπτά ανά ματς. 

-Καταρχάς πως θα σε φωνάζουμε τώρα; Πηνελόπη ή Penelope; Μίλα μας λίγο για την εμπειρία σου στο Μεξικό σαν χώρα αρχικά πριν πάμε στο μπάσκετ

«Η εμπειρία μου στο Μεξικό ήταν πολύ όμορφη και πέρασα ευχάριστα τον χρόνο μου. Όπως σε κάθε αρχή, δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ στις νέες συνθήκες κι έπρεπε να ''προχωρήσω'' γρήγορα έπειτα από τον αποκλεισμό μας με την εθνική ομάδα από την φάση των 8 αφού έφυγα μετά από 3 μέρες. Βρέθηκα σε νέο χώρο, με νέες συμπαίκτριες και προπονητικό επιτελείο με τους οποίους χρειαζόταν να συνεργαστώ άμεσα γιατί φτάνοντας στην άλλη ήπειρο την επόμενη κιόλας μέρα παίζαμε αγώνα. Στην αρχή «τα βρήκα σκούρα» με την διαφορά στο υψόμετρο, καθώς η πόλη όπου έμενα είναι στα 1800μ. Όμως όσο περνούσαν οι μέρες συνήθισα.

Γενικώς ήθελα να αξιοποιώ τον χρόνο μου όσο δεν βρισκόμουν στο γήπεδο, εξερευνούσα τα μέρη, δοκίμαζα τις ιδιαιτερότητες της μεξικανικής κουζίνας και προσπαθούσα να είμαι σαν τουρίστρια».

-Στο μπάσκετ τώρα. Έκανες μια επιλογή ασυνήθιστη για τα ελληνικά δεδομένα, πηγαίνοντας στο Μεξικό. Τι γνώμη σχημάτισες για το πρωτάθλημα εκεί; Τι χαρακτηριστικά έχει; Τι μπάσκετ παίζουν;

«Είναι πράγματι ασυνήθιστη η επιλογή αλλά είμαι σίγουρη πως από του χρόνου θα δούμε κι άλλες Ελληνίδες εκεί. Το πρωτάθλημα είναι ιδιαίτερα απαιτητικό καθώς οι αγώνες κανονικής περιοδου είναι 2 συνεχόμενοι.

Όσο για τα playoff για κάθε γύρο είναι στις 4 νίκες που σημαίνει ότι μπορεί να χρειαστεί να παίξεις με την ίδια ομάδα ακόμα και 7 αγώνες σε 11 μέρες, όπως παίξαμε εμείς.

Είναι επίσης φανερό πως οι διαιτητές αφήνουν πολύ σκληρό παιχνίδι. Άλλα χαρακτηριστικά είναι τα πολλά τρίποντα, οι γρήγορες επιθέσεις, κλεψίματα και ταχύτητα».

Πριν περάσει τον Ατλαντικό η Παυλοπούλου είχε στεφθεί Κυπελλούχος Ελλάδας με τον Παναθηναϊκό, με τα χρώματα του οποίου κατέγραψε 26 συμμετοχές, έχοντας 7.5 πόντους, 2.7 ριμπάουντ και 4.3 ασίστ κατά μέσον όρο καθώς έμενε στο παρκέ περίπου 24 αγωνιστικά λεπτά ανά ματς.

Όταν η συζήτηση πήγε στον ΠΑΟ, φυσικά έγινε αναφορά και στη Σταμολάμπρου που μαζί με τη Χριστινάκη ήταν οι δυο μετακινήσεις στο μπάσκετ γυναικών που συζητήθηκαν περισσότερο. 

-Πώς αισθάνεσαι που θα ανταμώσεις και πάλι με την Άννα Νίκη Σταμολάμπρου; Πιστεύεις ότι ταιριάζετε;

«Χαίρομαι πολύ που ξαναβρισκόμαστε ως συμπαίκτριες με την Άννα Νίκη. Δε χρειάζεται να πω πολλά για τις ικανότητες και το ταλέντο της, το έχει αποδείξει πολλές φορές. Ανέκαθεν είχαμε πολύ καλή συνεργασία στο γήπεδο, παίζαμε μαζί από 15 χρονών στις μικρές εθνικές κι ανυπομονώ να θυμηθούμε τα παλιά και να κατακτήσουμε τίτλους μαζί».

-Οι στόχοι του ΠΑΟ στην Ελλάδα είναι λίγο πολύ γνωστοί και αυτονόητοι. Όσον αφορά την Ευρώπη τι πιστεύεις ότι μπορεί να κάνει η ομάδα σου; Που πιστεύεις ότι μπορείτε να φτάσετε με αυτό το υλικό;

«Θεωρώ πως έχουμε ένα αρκετά καλό υλικό. Η διοίκηση αποδεικνύει εμπράκτως πως στηρίζει την ομάδα και την ενισχύει, φαίνεται άλλωστε από τις κινήσεις του καλοκαιριού.

Πιστεύω σε εμάς και στην κόουτς ότι θα μας προετοιμάσει κατάλληλα ούτως ώστε να πάρουμε την πρόκριση στην επόμενη φάση.

Σίγουρα θέλει δουλειά και δε θα είναι εύκολο έργο, όμως είναι ένας από τους στόχους της χρονιάς και θα τον κυνηγήσουμε».

-Πλέον έχεις στο μυαλό σου το πλήρες παζλ της ομάδας σου. Ποιοι είναι οι στόχοι σου για φέτος σαν γκαρντ αυτού του συνόλου; Που πιστεύεις ότι θα σε χρειαστούν και τι θες να βελτιώσεις από την περσινή σεζόν;

«Ένας από τους ρόλους που έχω σε αυτήν την ομάδα είναι να βοηθάω στο δέσιμο του συνόλου πράγμα που θα είναι κομβικό στην επιτυχία μας έχοντας αυτό το ρόστερ.

Έπειτα η οργάνωση, το σκοράρισμα, η δυνατή άμυνα είναι κι αυτά απαιτούμενα οπότε κι εγώ με τη σειρά μου στοχεύω να αποδώσω σε αυτά τα κομμάτια. Θα κάνω οτιδήποτε χρειαστεί ώστε να κερδίζει αυτή η ομάδα».

Το φετινό καλοκαίρι υπήρχε πλήρης δράση για κορίτσια και γυναίκες με την Εθνική Ελλάδας να αγωνίζεται στις διεθνείς διοργανώσεις. Η Παυλοπούλου στο Ευρωμπάσκετ γυναικών είχε 7.3 πόντους, 2.8 ριμπάουντ και 5.3 ασίστ κατά μέσον όρο.

Το Superbasket ζήτησε από την διεθνή παίκτρια να διατυπώσει μια συνολική άποψη για το πως κινούνται οι Εθνικές ομάδες όλων των ηλικιών, με την απάντηση της 27χρονης γκαρντ να είναι κάτι παραπάνω από αναλυτική και συγκεκριμένη. 

-Κεφάλαιο εθνικές ομάδες. Καταρχάς η εθνική γυναικών δεν μπόρεσε να προχωρήσει αρκετά. Μπορούμε να λέμε ότι είναι επιτυχία και μόνο το ότι πήγαμε εκεί;

«Περάσαμε από τους ομίλους κι αποκλειστήκαμε με 1 πόντο από την Τσεχία, ένα βήμα πριν την 8αδα. Όλες μας ξέραμε πως εκείνο το ματς το είχαμε και πονάει όταν χάνεις με τέτοιο τρόπο. Είναι σίγουρα επιτυχία η πρόκριση αλλά δε μας έφτασε, ειδικά δεδομένων των συνθηκών.

Νιώθουμε πως είχαμε πολύ μεγάλη ευκαιρία μπροστά μας και μας έφυγε μέσα από τα χέρια. Δεν έρχονται πάντα τέτοιες ευκαιρίες, γι’ αυτό και μας πλήγωσε».

-Στις μικρές ηλικίες δε, συνήθως παίζουμε Β' κατηγορία... Υπάρχει κάτι που πρέπει να αλλάξουμε για να σταματήσει αυτή η κατάσταση;

Τώρα όσο για τις μικρές ηλικίες, φυσικά σε κάθε ηλικιακή ομάδα ο στόχος είναι να βρίσκεται η εθνική μας στην πρώτη κατηγορία και να παραμένει σε αυτήν. Ωστόσο, ακόμα και στη Β κατηγορία το έργο δεν είναι εύκολο. Έχοντας σύνολα με όλες τις βλέψεις για άνοδο, βλέπουμε πως στο τέλος δεν τα καταφέρνουμε και ξεκινά ο προβληματισμός.

Είναι πάρα πολλοί οι παράγοντες που προφανώς δεν μπορούμε να αναλύσουμε εδώ… Συνοπτικά όμως, αρχικά είναι πολύ σημαντικό τα κορίτσια να παίρνουν εικόνες από την Α κατηγορία. Να ανταγωνίζονται παίχτριες που ξεχωρίζουν και υπερτερούν, να νιώσουν τη διαφορά στο επίπεδο και να δουλέψουν σκληρά για να ανταποκριθούν κι οι ίδιες στο μέλλον.

Κάθε χρόνο βλέπουμε πως υστερούμε σε αθλητικότητα και στην ικανότητα στο ένας-ένας, άρα χρειάζεται να δουλέψουν πάνω σε αυτά τα στοιχεία. Κάποιες ομάδες θεωρούν πολυτέλεια τον γυμναστή αλλά στην πραγματικότητα είναι απαραίτητοι. Αν αυτοί δεν υπάρχουν, που θα έπρεπε, οι αθλήτριες χρειάζεται να βρουν ξεχωριστά δικό τους.

Είναι επίσης ήδη γνωστή η σημαντικότητα της συνεχούς προπόνησης στα ατομικά χαρακτηριστικά αλλά από την άλλη, είναι εξίσου σημαντική κι η ένταση. Σε μία κλίμακα από το 1-5 δε γίνεται να προπονείσαι με ένταση 1, 2 όλη τη χρονιά επειδή ήδη ξεχωρίζεις στην ομάδα σου κι είναι αρκετό αλλά μετά να περιμένεις να ανταποκριθείς στο επίπεδο 5 όταν έρθει το καλοκαίρι κι οι αναμετρήσεις με τις εθνικές ομάδες. Παράλληλα, χρειάζεται και να παίζεις! Και μάλιστα σε ανταγωνιστικό επίπεδο.

Όσο δουλεύεις τόσο θα ανταμειφθείς, αλλά κι αυτό με προϋποθέσεις. Έχει να κάνει με την νοοτροπία μας, χρειάζεται πειθαρχία, σκληρή δουλειά και ικανότητα να λειτουργείς αποτελεσματικά μέσα σε μια ομάδα.

Τέλος αξίζει να αναφέρουμε και κάτι ακόμα. Τελευταία γίνεται λόγος για τα κορίτσια που φεύγουν για να σπουδάσουν σε κολλέγια στην Αμερική αλλά δε βρίσκουν χρόνο συμμετοχής συνήθως τα δύο πρώτα χρόνια κι αυτό λέγεται πως είναι καταστροφικό για τις ίδιες.

Πολλοί κρίνουν αυτή την επιλογή  και θα προτιμούσαν να τις δουν σε ομάδες της Ευρώπης. Προσωπικά, διαφωνώ γιατί θεωρώ πως μια τέτοια επιλογή είναι επένδυση για το μέλλον τους.

Σπουδάζοντας στην αντίπερα όχθη μπαίνουν σε μια πρωτόγνωρη διαδικασία που τους διδάσκει πολλά, διευρύνει τους ορίζοντές τους και βγαίνουν κερδισμένες με τουλάχιστον ένα πτυχίο, εφόδια για το μέλλον τους αλλά και διασυνδέσεις από ολόκληρο τον κόσμο. Τα κριτήρια δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι μόνο γύρω από το μπάσκετ».