Ο Μάριο Μπόνι στο Superbasket: "Πάντα θα έχω τους φιλάθλους του Άρη στην καρδιά μου"

Ο θρυλικός παίκτης του Άρη, Μάριο Μπόνι μίλησε αποκλειστικά στο Superbasket.gr, ενόψει της παρουσίας του στη γιορτή των κιτρινόμαυρων για τη γιορτή των 110 χρόνων από την ίδρυση του συλλόγου.

Ένας από τους πιο ξεχωριστούς παίκτες που αγωνίστηκαν στα ελληνικά γήπεδα είναι ο Μάριο Μπόνι. Αγωνίστηκε στον Άρη από το 1996 έως το 1998, κάνοντας εξαιρετικές εμφανίσεις, ενώ ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε το Κύπελλο Κόρατς το 1997 και το Κύπελλο Ελλάδας το 1998.

Οι εξαιρετικές ικανότητες και δεξιότητες του σε συνδυασμό με τον αυθορμητισμό του τον έκαναν να συνδεθεί αμέσως με τους φιλάθλους των Θεσσαλονικέων, οι οποίοι του έβγαλαν αμέσως και σύνθημα: Είναι τρελός ο Ιταλός. Ξεχωριστή είναι και η φωτογραφία που απεικονίζει τον Ιταλό σούτερ να χτυπάει το τύμπανο παρέα με τους φιλάθλους των κιτρινόμαυρων. Είναι ο πρώτος κοινοτικός παίκτης στην ιστορία του Άρη, αλλά αποτελεί ξεχωριστός και αγαπήθηκε πολύ από τους κιτρινόμαυρους, λόγω του χαρακτήρα του, της σύνδεσης με τους φιλάθλους, αλλά και ότι ιδιαίτερα, στα δύσκολα ματς δήλωνε πάντα παρών και βοηθούσε όσο μπορούσε.

Ο Μάριο Μπόνι είχε μια εξαιρετική καριέρα πιο πολλά χρόνια στο ιταλικό πρωτάθλημα, φορώντας κυρίως για πολλά χρόνια την φανέλα της Μοντεκατίνι. Το πόσο καλός σουτέρ και σκόρερ ήταν ως παίκτης, αποδεικνύεται ότι ακόμη και σήμερα αποτελεί τον έκτο σκόρερ στην ιστορία του ιταλικού πρωταθλήματος. Είναι τόσο σπουδαία τα ρεκόρ του που ήταν ο πρώτος σκόρερ του εγχώριου πρωταθλήματος του 1993-1994, σε μια δύσκολη λίγκα, κάτι που είχε να πετύχει γηγενής Ιταλός παίκτης από την σεζόν 1966-1967. Το ψευδώνυμο του ήταν το "mitraglia", το οποίο σημαίνει πολυβόλο, λόγω της δεινότητας του ως σκόρερ. 

Ο Ιταλός σουτέρ μέσα σε δύο σεζόν κατέκτησε με τον Άρη, το Κύπελλο Κόρατς του 1997 και το Κύπελλο Ελλάδας το 1998, ενώ έκανε και μεγάλες νίκες κόντρα στις σπουδαίες ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος όπως το διπλό μέσα στο ΟΑΚΑ επί του Παναθηναϊκού, τον Ιανουάριο του 1997, με 79-77. Υπό τις οδηγίες του κόουτς Σούμποτιτς, οι κιτρινόμαυροι είχαν ως πρώτους σκόρερς, τον Λιαδέλη με 20 πόντους και τον Μπόνι με 17 πόντους στην νίκη επί του τότε πρωταθλητή Ευρώπης, Παναθηναϊκού. Για να ξαναπετύχουν αντίστοιχη νίκη οι κιτρινόμαυροι σε αγώνα κανονικής περιόδου του ελληνικού πρωταθλήματος χρειάστηκαν 27 χρόνια, αφού τον ξανανίκησαν τον Φεβρουάριο του 2024 με 73-70.

Επιστρέφουμε ξανά στην σεζόν του 1997 και τοποθετούμαστε χρονικά λίγες μέρες μετά το διπλό επί του Παναθηναϊκού. Ο Άρης κάνοντας μια εξαιρετική πορεία στο Κύπελλο Κόρατς, αντιμετώπισε την μετέπειτα πρωταθλήτρια του ιταλικού πρωταθλήματος, Μπένετον Τρεβίζο στα ημιτελικά. Οι κιτρινόμαυροι νίκησαν την ιταλική ομάδα εντός έδρας με 77-73, με τον Μπόνι να έχει εννέα πόντους, ενώ ήταν ο MVP της ομάδας της Θεσσαλονίκης στον ιστορικό εκτός έδρας αγώνα στο Τρεβίζο, με τους 25 πόντους του και με 4/6 τρίποντα, με αποτέλεσμα να είναι ο πρώτος σκόρερ της ελληνικής ομάδας, αλλά και γενικότερα του αγώνα. Οι Θεσσαλονικείς αν και ηττήθηκαν στην κανονική διάρκεια με τέσσερις πόντους, βρήκαν απαντήσεις και έχασαν μόλις ένα πόντο στο τέλος της παράτασης με 87-86, κάτι που τους έδωσε το εισιτήριο για τον τελικό με την Τόφας. Παρά το γεγονός ότι οι κιτρινόμαυροι ηττήθηκαν με 77-66 στον πρώτο αγώνα της σειράς των τελικών που διεξήχθη στο Αλεξάνδρειο, έκαναν την μεγάλη ανατροπή και επικράτησαν εκτός έδρας στην δεύτερη αναμέτρηση με 88-70, με τον Μάριο Μπόνι να έχει καθοριστικό ρόλο, σκοράροντας 16 και 20 πόντους αντίστοιχα. Ο Ιταλός αστέρας ήταν καθοριστικός για την ελληνική ομάδα και έκανε εξαιρετικές εμφανίσεις σε όλη την διάρκεια της χρονιάς, για αυτό και θεωρείται ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές για την κατάκτηση του τίτλου.

Την επόμενη σεζόν οι κιτρινόμαυροι είναι γνωστό ότι είχαν κάποιες δυσχέρειες, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους παίκτες του Άρη να βγάλουν μαχητικότητα και με τον κόσμο των Θεσσαλονικέων να τους στηρίζει, να καταφέρουν να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας του 1998, το οποίο ήταν το πρώτο Κύπελλο με το format του Final 4. Εκεί νίκησαν τον Παναθηναϊκό στα ημιτελικά με 83-68 και την ΑΕΚ, που εκείνη την σεζόν είχε πάει στον τελικό της Euroleague, με 71-68. Ο Μάριο Μπόνι πέρα από τους πόντους που σκόραρε, πάλεψε στο παρκέ, έδωσε μεγάλες μάχες και ήταν πολύ κομβικός παίκτης για τους κιτρινόμαυρους, οι οποίοι κατέκτησαν ένα τίτλο, έχοντας κάνει μεγάλες νίκες και εξαιρετικές εμφανίσεις. Μια άλλη νίκη στην οποία  ο Ιταλός σουτέρ έκανε επίσης σπουδαία εμφάνιση, ήταν η επικράτηση επί του ΠΑΟΚ του Στογιάκοβιτς στο ντέρμπι της Θεσσαλονίκης με 76-60 στα τέλη του Ιανουαρίου του 1998. Ο σούπερ Μάριο μετά τη λήξη του αγώνα αφιέρωσε την νίκη στην κερκίδα και πέταξε την φανέλα στον κόσμο των κιτρινόμαυρων.

Ο Μάριο Μπόνι συνέχισε να παίζει μπάσκετ μέχρι το 2006 σε ηλικία 48 ετών, κάνοντας εξαιρετικές σεζόν σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκε. Πέρα από εξαιρετικός παίκτης, ικανότατος σκόρερ και σουτέρ, ο Ιταλός άσος έβγαλε ψυχή,  δείχνοντας έμπρακτα την αγάπη του και τον σεβασμό του στην εκάστοτε ομάδα, με αποτέλεσμα να μιλήσει στην καρδιά των φιλάθλων και ιδιαίτερα εκείνων του Άρη.

Αναλυτικά όλα όσα δήλωσε ο  Μάριο Μπόνι αποκλειστικά στο Superbasket.gr και στον Άρη Κατσίδη:

Ποιες είναι οι αναμνήσεις σας από την εποχή που αγωνιζόσασταν στον Άρη;:

"Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία να αγωνίζομαι στον Άρη. Το 1996 ήταν η πρώτη χρονιά του νόμου του Μποσμάν. Η ευκαιρία του να μπορούμε να αγωνιστούμε σε άλλη χώρα ήταν μια μεγάλη αλλαγή για το ευρωπαϊκό μπάσκετ και για τον ευρωπαϊκό αθλητισμό γενικότερα. Ο ατζέντης μου μου ανέφερε ότι υπήρχε η δυνατότητα να αγωνιστώ στην Ελλάδα σε μια σπουδαία ομάδα, τον Άρη. Ήταν μεγάλη έκπληξη για εμένα, γιατί θα έπαιζα σε μια ομάδα με στόχους. Στην αρχή δεν είχα καταλάβει τι σημαίνει να παίζεις με την κιτρινόμαυρη φανέλα, μετά όμως το συνειδητοποίησα. Στον πρώτο φιλικό αγώνα παίξαμε απέναντι στην Εστουντιάντες στο Παλαί ντε Σπορ θυμάμαι ότι το γήπεδο ήταν γεμάτο, είχαν πάει 6.000 άτομα για ένα φιλικό αγώνα. Έτσι άρχισα να καταλαβαίνω τι σημαίνει να αγωνίζεσαι για τον Άρη, δηλαδή το να φοράς τη φανέλα με τα κιτρινόμαυρα. Στην αρχή ήταν λίγο δύσκολα, δεν έπαιζα τόσο πολύ. Όταν ο κόουτς Λευτέρης Σούμποτιτς ήρθε στην ομάδα, όλα άλλαξαν. Στο πρώτο παιχνίδι, πήραμε το ντέρμπι, νικώντας τον ΠΑΟΚ σε ένα σπουδαίο αγώνα. Από τότε άρχισα να παίρνω περισσότερα λεπτά συμμετοχής. Για εμένα ήταν μεγάλη μου τιμή που έπαιζα σε εκείνη την ομάδα και είχαμε  πολύ καλά αποτελέσματα, για αυτό και κατακτήσαμε το κύπελλο Κόρατς. Αν και η Θεσσαλονίκη είναι μια μεγάλη πόλη, όλοι οι φίλαθλοι με αναγνωρίζουν στους δρόμους, κάτι πραγματικά απίστευτο. Για αυτό τον λόγο και η καρδιά μου είναι κίτρινη".

Ποιες είναι οι αναμνήσεις σας από την κατάκτηση του Κύπελλο Κόρατς το 1997 και ιδιαίτερα από τους σπουδαίους αγώνες με την Μπένετον Τρεβίζο στα ημιτελικά και με την Τόφας στον τελικό;: 

"Η κατάκτηση του τίτλου στο κύπελλο Κόρατς ήταν κάτι απίστευτο. Επικρατήσαμε της Μπενετόν Τρεβίζο στα ημιτελικά. Είχαμε νικήσει τέσσερις πόντους εντός έδρας (77-73). Ενώ και αν χάσαμε τέσσερις πόντους στην κανονική περίοδο, ο αγώνας πήγε στην παράταση και εκεί ηττηθήκαμε με ένα πόντο (87-86), αλλά πήραμε την πρόκριση για τον τελικό. Για εμένα εκείνοι οι αγώνες είχαν μεγάλη συναισθηματική αξία. Είχαμε νικήσει την Μπένετον, η οποία εκείνη την σεζόν μετέπειτα κατέκτησε το πρωτάθλημα Ιταλίας. Όταν επιστρέψαμε στην Θεσσαλονίκη μετά την πρόκριση από το Τρεβίζο, όλοι οι φίλαθλοι ήταν στους δρόμους. Όλοι έλεγαν συνθήματα για εμένα, φωνάζοντας μου  "Μάριο, Μάριο έκανες ένα απίστευτο αγώνα". Στον πρώτο αγώνα της σειράς των τελικών ηττηθήκαμε με έντεκα πόντους από την Τόφας εντός έδρας (77-66). Αλλά νικήσαμε μέσα στην Προύσα την Τόφας που μετά από δύο χρόνια ήταν πρωταθλήτρια Τουρκίας με 88-70. Μπορείς να φανταστείς πόσο απίστευτο ήταν. Όταν επιστρέψαμε στην Θεσσαλονίκη μετά την κατάκτηση του τίτλου του κυπέλλου Κόρατς στην Προύσα, πολλοί μου έλεγαν ότι όλος ο κόσμος έχει βγει στους δρόμους στο κέντρο και στον Λευκό Πύργο. Όταν επέστρεψα, είδα τις ειδήσεις στην ελληνική τηλεόραση που έδειχνε όλους τους φιλάθλους να χορεύουν κάτω στο Λευκό Πύργο. Όταν επιστρέψαμε από την Τουρκία, θυμάμαι που έβλεπα από τα παράθυρα του αεροπλάνου τις κίτρινες σημαίες, αλλά και τις ελληνικές σημαίες, με τον κόσμο που μας περίμενε για να πανηγυρίσουμε τον μεγάλο θρίαμβο. Είχε πολύ μεγάλη αξία ότι κατέκτησε τον τίτλο μέσα στην Τουρκία μια ελληνική ομάδα. Ήταν απίστευτα όλα αυτά για εμένα, αλλά και όλη η ομάδα κράτησε και έχει να θυμάται φοβερές αναμνήσεις". 

Ποιες είναι οι αναμνήσεις σας από την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας το 1998;

"Θυμάμαι ότι η ομάδα είχε κάποια προβλήματα οικονομικής φύσεως εκείνη την περίοδο. Επίσης, ο Πικουλίν Ορτίθ αποχώρησε από την ομάδα. Η κατάσταση  δεν ήταν ξεκάθαρη. Θυμάμαι ότι ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας είχε διεξαχθεί στην Θεσσαλονίκη, ενώ είχαμε νικήσει τον Παναθηναϊκό στα ημιτελικά, μιας ομάδας που είχε μεγάλους παίκτες όπως ο Ντίνο Ράτζα, ο Μπάιρον Σκοτ. Στον τελικό επικρατήσαμε της ΑΕΚ που είχε προπονητή τον αείμνηστο Γιάννη Ιωαννίδη. Μετά το τέλος του αγώνα, ο κόουτς Γιάννης Ιωαννίδης ήρθε προς εμένα και μου είπε: "Ελπίζω να σε κοουτσάρω κάποτε". Δυστυχώς λόγω των οικονομικών προβλημάτων, την επόμενη μέρα αποχώρησα και πήρα μεταγραφή για την Ρόμα. Αυτό ήταν λυπηρό για εμένα". 

Θα ήθελα να μας μιλήσετε για την σύνδεση που είχατε με τους φιλάθλους του Άρη, ήσασταν από τους αγαπημένους παίκτες των οπαδών. Επίσης, έχετε και μια φωτογραφία που χτυπάτε το τύμπανο.

"Στην έδρα μας στην Θεσσαλονίκη κατακτήσαμε ένα πολύ σημαντικό τίτλο, πήραμε το Κύπελλο Ελλάδας. Όποτε καταλαβαίνεις τι συμβαίνει. Οι φίλαθλοι ήρθαν με το τύμπανο στις κερκίδες, ενώ κάποιοι μου ζήτησαν την φανέλα μου. Μετά στους πανηγυρισμούς, χτυπούσα το τύμπανο, κάτι που το διασκέδασα. Από εκεί είναι και η σχετική φωτογραφία. Υπάρχει μια σπέσιαλ σύνδεση ανάμεσα σε εμένα και στους φιλάθλους του Άρη. Θυμάμαι που τραγουδούσαν "Είναι τρελός ο Ιταλός. Είναι τρελός ο Ιταλός". Πάντα θα τους έχω στην καρδιά μου. Επίσης, έρχομαι στην Θεσσαλονίκη κάθε χρόνο. Ιδιαίτερα, τους καλοκαιρινούς μήνες πηγαίνω στην Χαλκιδική και επισκέπτομαι τους φίλους μου στην Θεσσαλονίκη. Πάντα έρχομαι τρεις,  τέσσερις φορές τον χρόνο. Άλλαξαν την πτήση από την Πίζα, από την Φλωρεντία, αλλά και από την Μπολόνια και τώρα δεν υπάρχει απευθείας πτήση, αλλά πάντα προσπαθώ να έρχομαι στην Θεσσαλονίκη".