Σούπερ οδηγός Euroleague 21/22: Μέρος 3ο - Μπροστάρηδες για την 8άδα

Ο “Manolo” παρουσιάζει τις ομάδες της διοργάνωσης μέσα από ένα ξεχωριστό και εξαιρετικά κατατοπιστικό αφιέρωμα. Συνέχεια με Ζενίτ, Ολυμπιακό και Μπάγερν

Διαβάστε το πρώτο και το δεύτερο μέρος του αφιερώματος

Το ξεκίνημα της φετινής Euroleague πλησιάζει (έχουν απομείνει περίπου 2 εβδομάδες για το πρώτο jump ball) και εδώ στο Superbasket συνεχίζουμε το αφιέρωμα στους 18 μονομάχους! Σειρά σήμερα παίρνουν οι 3 επόμενες ομάδες, οι οποίες βάσει ρόστερ, ποιότητας αλλά και των εμφανίσεων τους στην pre season, φαίνεται ότι έχουν καλές πιθανότητες για την είσοδό τους στην 8άδα. Ας δούμε, λοιπόν, αναλυτικά τη Zenit, τον Ολυμπιακό και την Bayern…

ΖΕΝΙΤ

Η ομάδα από την Αγ. Πετρούπολη, μόλις στη 2η συμμετοχή της πέρυσι στην Euroleague, υπό την καθοδήγηση του Pascual, κατάφερε όχι μόνο να προκριθεί στα P/O της διοργάνωσης, με όμορφο μπάσκετ, αλλά λίγο έλειψε να αποκλείσει το μεγάλο φαβορί, Barcelona, προτού υποκύψει στο 5ο παιχνίδι. Ο Ισπανός προπονητής – μετρ των P/O (με όλες τις ομάδες του στο παρελθόν, έχει παρουσία στην 8αδα σε κάθε σεζόν) παρουσίασε πέρυσι ένα δυνατό σύνολο με συνοχή, στο οποίο κινητήριος μοχλός ήταν ο Kevin Pangos, έχοντας δίπλα του έμπειρους και μπαρουτοκαπνισμένους παίκτες όπως ο Baron, o KC Rivers και o Will Thomas. Έλαμψε επίσης το άστρο του Ponitka και του rookie F/C Alex Poythress, ενώ και ο Gudaitis επανήλθε σε καλή κατάσταση μετά τους τραυματισμούς του στην Armani.

Με καλή επιθετική λειτουργία, με άξονα το καλό σουτ των περιφερειακών (όπου υπήρχε και ο Hollins), η Zenit καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς (με εξαίρεση ένα διάστημα που χτυπήθηκε από τον κορωνοϊό), κατόρθωσε να είναι ακόμη και σε τροχιά 4αδας, κερδίζοντας τελικά με το σπαθί της την πρόκριση στα Ρ/Ο. Η φετινή off season χαρακτηρίστηκε από αλλαγές, καθώς η βέβαιη αποχώρηση του Pangos (o Καναδός είναι πλέον παίκτης των Cavs), ανάγκασε τον Pascual να αναπροσαρμόσει τα σχέδια του. Μαζί του, αποτέλεσαν παρελθόν οι Hollins, Rivers, Black, αλλά και ο Thomas, σε μια κίνηση – έκπληξη.

Ο Pascual προτίμησε, για το back court, 3 score first guards, στα πρόσωπα των Napier, Lloyd και Frankamp, ενώ τη θέση του αριστερόχειρα PF πήρε ο νεότερος Jordan Mickey, ο οποίος μπορεί να βοηθήσει και στο 5, ενισχύοντας την αθλητικότητα στη front line. Τέλος, τονώθηκε και το «Σοβιετικό» στοιχείο, με τους Kuzminskas και Karasev να συμπληρώνουν τη γραμμή των forwards. Στα χαρτιά, λοιπόν, η Zenit μοιάζει «γεμάτη» και έτοιμη για μια ακόμη επιτυχία, ωστόσο και από τα φιλικά φαίνεται ότι απαιτείται χρόνος για να βρει χημεία ως ομάδα. Η απουσία του Pangos είναι μεγάλη και ο Napier, θα πρέπει να βρει ισορροπία ανάμεσα σε δημιουργία και εκτέλεση, για να μπορέσει αφενός να τον αντικαταστήσει επάξια, αφετέρου για να «δέσει» μαζί με τον Lloyd. Όσο για τον Frankamp, η επιλογή του όντως «ξένισε» και ήδη η Zenit φαίνεται να κινείται στην αγορά για έναν ακόμη guard, με οργανωτικό κυρίως ρόλο.

Στους forwards δεσπόζει ο Πολωνός Ponitka, ένας σύγχρονος point forward, ο οποίος όταν είναι «καλά» ανεβάζει επίπεδο τη Ρωσική ομάδα. Ο Kuzminskas, όσο και αν θεωρείται soft, είναι παίκτης που μπορεί να δώσει πολλές λύσεις επιθετικά, είτε με πρόσωπο, είτε με πλάτη αγωνιζόμενος ως 3 και 4. Ο Karasev επέστρεψε στο σύλλογο που τον ανέδειξε, αλλά πλέον τα πράγματα θα είναι διαφορετικά, με τον ίδιο να έχει συμπληρωματικό ρόλο. Στη front line υπάρχει πληρότητα, με παίκτες διαφορετικών χαρακτηριστικών, αλλά και βάθος. Ωστόσο, απουσιάζει το σταθερό μακρινό σουτ, καθώς πλην του Kuzminskas, οι υπόλοιποι ψηλοί δεν απειλούν από μακριά.

Συνολικά, η Zenit εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ότι ανέβασε την ποιότητα και το βάθος του ρόστερ, θυσιάζοντας όμως κάποιους πολύτιμους βετεράνους με κομβικό ρόλο. Ήδη, από τα πρώτα φιλικά παιχνίδια, ο Pascual ψάχνει να βρει τα κατάλληλα σχήματα, παρουσιάζοντας το γνωστό του μπάσκετ, που είναι αποτελεσματικό και «ωραίο στο μάτι». Οι συνθήκες δεν είναι εύκολες και οι απαιτήσεις έχουν μεγαλώσει, όμως αν διορθωθεί η «ανορθογραφία» με τον Frankamp και αποκτηθεί ένας Euroleague ready PG, που θα είναι ιδανικό fit δίπλα στα πολυβόλα Lloyd, Baron και Napier, τότε η ομάδα έχει την ποιότητα για να επαναλάβει τουλάχιστον το περσινό της επίτευγμα! Επί του πιεστηρίου, κάποια δημοσιεύματα κάνουν λόγο για ενδιαφέρον του Pascual προς το πρόσωπο του Mike James, με τον οποίο συνεργάστηκε στον Παναθηναϊκό.

Όσο ιντριγκαδόρικη και αν φαντάζει η περίπτωση του, δυναμώνοντας την ατομική ποιότητα του ρόστερ, δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο θα λύσει, περισσότερα από τα προβλήματα, που πιθανόν να δημιουργηθούν. Εκτιμώ ότι μια τέτοια κίνηση «ακυρώνει» σε ένα βαθμό μία από τις υπάρχουσες μεγάλες μεταγραφές (Napier και Lloyd). Αν πάντως, ο Καταλανός προπονητής καταφέρει, σε αυτό το ενδεχόμενο, να δώσει ρόλους, παίρνοντας το καλύτερο από όλα τα guards, θα μιλάμε όχι μόνο για την πιο fun to watch περιφερειακή γραμμή, αλλά ίσως και την πιο «θανατηφόρα» επιθετικά!

KEY PLAYER: Mateusz Ponitka

Σε μια ομάδα με τόσα αστέρια, το «βαρόμετρο» και ο ισορροπιστής παραμένει ο Πολωνός G/F, ο οποίος με το πληθωρικό παιχνίδι του και την ικανότητα να αποτελέσει εναλλακτικό πόλο δημιουργίας, είναι ένα από τα κρυφά όπλα του Pascual. Ίσως και να είναι το μυστικό στο πως θα χωρέσουν στην ίδια 5αδα οι Napier, Lloyd, με τον ίδιο να μετατρέπεται σε βασικό (ή έστω δευτερεύοντα χειριστή) και τον Lloyd σε off guard. Ο Ponitka συνεισφέρει σε πολλούς τομείς και από πέρσι έδειξε τις δυνατότητες του, έχοντας εξελιχθεί σε ένα εκ των κορυφαίων και πιο πολυσύνθετων forwards της διοργάνωσης. Αν παραμείνει υγιής, ο ρόλος του θα είναι αναμενόμενα μεγάλος και εκτιμώ ότι η κατάσταση του τη φετινή σεζόν, θα είναι εκείνη που θα ορίσει και το ταβάνι της Ρωσικής ομάδας.

MUST OR BUST: Jordan Lloyd

Γνωρίζετε την εκτίμηση που τρέφω για το πρόσωπο του Αμερικάνου scoring guard. Η καλή του σεζόν στη Valencia και η περσινή «έκρηξη» στον Ερ. Αστέρα, τον επιβράβευσαν με ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο στη Ρωσία. Πλέον οι απαιτήσεις θα είναι μεγαλύτερες και ο ίδιος θα πρέπει να προσαρμόσει το παιχνίδι του, σε ένα βαθμό. Οι μπάλες που θα του αναλογούν πιθανόν να είναι λιγότερες και να πρέπει να γίνει πιο «οικονομικός» στην επίθεση, ενώ δεν αποκλείεται να έχει περισσότερο off ball ρόλο (ειδικά αν αποκτηθεί ο James). Η καταξίωση από την αποτυχία δεν απέχει πολύ, αλλά είναι στο χέρι του να … περάσει στην επόμενη πίστα και να γίνει σημαντικό μέλος μιας ανταγωνιστικής ομάδας με υψηλές βλέψεις. Καλύτερα 2ος στην πόλη, παρά 1ος στο χωριό σε αυτήν την περίπτωση!

ΜΟΤΟ: Βήμα, βήμα για την κορυφή

ME MIA MATIA:

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Για τους ερυθρόλευκους είχατε διαβάσει μια πρώτη εκτίμηση για τη στελέχωση και το νέο ρόστερ σε παλιότερο κείμενο. Έκτοτε μεσολάβησαν αρκετά, με την απόκτηση του Dorsey, o οποίος αφενός ανεβάζει την ποιότητα της περιφέρειας και αφετέρου, αφήνει ανοιχτή μία ακόμη προσθήκη. Η βασική αρχή στην οποία κινήθηκε ο Ολυμπιακός φέτος ήταν η κάλυψη των περσινών κενών (μέγεθος στη ρακέτα, playmaking και άμυνα στην περιφέρεια, σουτ) και μάλιστα με παίκτες «παιγμένους» σε αυτό το επίπεδο. Συνεπώς, οι προσθήκες των Walkup, Dorsey και Moustapha Fall, σε συνδυασμό με τη διατήρηση του μεγαλύτερου μέρους του κορμού, εγγυώνται σε πρώτη φάση την εκκίνηση της ομάδας από καλύτερη αφετηρία.

Μπορεί οι φιλικοί αγώνες, ειδικά αυτή την εποχή, να μην προσφέρονται για συμπεράσματα, ωστόσο φαίνεται καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας στην επίθεση, διακριτοί ρόλοι και βάθος σε όλες τις θέσεις σε σχέση με πέρυσι. Μοναδικό ερωτηματικό υπάρχει στους forwards, λόγω της κατάστασης του Παπανικολάου και της σταδιακής του επανένταξης, αλλά και γενικά με την απουσία μεγέθους και αθλητικότητας, που είναι εμφανής στις θέσεις 3 και 4. Παρόλα αυτά, με μία θέση ξένου να παραμένει κενή, το τεχνικό επιτελείο έχει το χρόνο να βρει έναν παίκτη, που θα δώσει αυτά τα στοιχεία, δημιουργώντας ένα ρόστερ πολύ ανταγωνιστικό στα χαρτιά.

Ξεκινώντας, λοιπόν, από την περιφέρεια, ο Ολυμπιακός στο πρόσωπο του Walkup, φαίνεται ότι βρήκε, μετά από χρόνια, έναν 2-way guard, με καλά φυσικά προσόντα, ο οποίος μπορεί να αμυνθεί ικανοποιητικά σε αυτό το επίπεδο και παράλληλα να είναι επιδραστικός στην επίθεση τόσο εκτελεστικά, όσο και δημιουργικά. Ήδη από τα πρώτα φιλικά παιχνίδια, δείχνει να έχει προσαρμοστεί και να αποτελεί το ιδανικό συμπλήρωμα δίπλα στον Σλούκα. Αλλά και ο Dorsey, με την ικανότητα στο μακρινό σουτ και τη διετή εμπειρία του στην Euroleague, έχει τα φόντα να είναι πιο αποτελεσματικός και κυρίως σταθερός από τον Harrison. Μπορούμε να πούμε, ότι μετά από αρκετά χρόνια ο Ολυμπιακός διαθέτει back court επιπέδου, με τρεις τουλάχιστον παίκτες εγνωσμένης αξίας.

Σημαντική ήταν και η απόκτηση του Λούντζη, ο οποίος θα δώσει ανάσες και λύσεις, ειδικά στα παιχνίδια της Α1, ενώ ο Λαρεντζάκης συνεχίζει με φόρα από την περασμένη σεζόν και θα αποτελέσει ξανά game changer, με το παθιασμένο του παιχνίδι, ερχόμενος από τον πάγκο. Αν σε όλα αυτά, προσθέσουμε και την παρουσία του McKissic, ο οποίος ζητάει το «ανοιχτό γήπεδο», είναι προφανές ότι ο Ολυμπιακός είναι πιο «φρέσκος» και πρέπει να επιδιώξει ένα πιο γρήγορο tempo στην επίθεση. Στη θέση 3, προς το παρόν βλέπουμε αλχημείες, με τον Παπανικολάου όχι στο 100% και τους Vezenkov, Λαρεντζάκη, μαζί με τον Αμερικανό G/F να καλύπτουν τη θέση. Τα δημοσιεύματα κάνουν λόγο ότι ο Μπαρτζώκας εξετάζει περιπτώσεις SF, που θα «ακουμπάνε» και στο 4, με δύναμη, αθλητικότητα και καλό σουτ, δηλαδή 3&D forwards…

Στη front line δεν είχαμε μεγάλες αλλαγές, με τον Fall να είναι η ειδοποιός διαφορά, καθώς ο Μπαρτζώκας κατάλαβε μετά το περσινό πάθημα ότι η ομάδα χρειαζόταν ένα μεγάλο κορμί. Επίσης, η σταθερά καλή απόδοση του Vezenkov και η ανοδική πορεία του Jean-Charles (από τις καλύτερες «εσωτερικές» μεταγραφές) δείχνουν ότι ο Ολυμπιακός έχει πληρέστερη front line σε σχέση με πέρυσι. Πλέον απομένει η θεωρία να μετατραπεί σε πράξη και αυτή η ανωτερότητα να μεταφραστεί σε θετικές εμφανίσεις, αποτελέσματα, σταθερότητα και «μπασκετικές αρχές» στο παρκέ. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται να βρει ξανά την αγωνιστική του ταυτότητα, που τον έφερε στην κορυφή την προηγούμενη δεκαετία, μέσα από την καλή / πιεστική άμυνα και την επιθετική πολυφωνία. Τα κατάλληλα κομμάτια βρίσκονται στο puzzle αυτήν τη φορά, μένει πλέον να ενωθούν και η ομάδα να επιστρέψει στην 8αδα της Euroleague και στους εγχώριους τίτλους, για να είναι επιτυχημένη η φετινή σεζόν!

KEY PLAYER: Κώστας Σλούκας

Η φετινή είναι χρονιά αποδείξεων για τον Σλούκα. Επέστρεψε πέρυσι ως Μεσσίας στο λιμάνι και ενώ είχε καλή παρουσία στην αρχή, στη συνέχεια τον συμπαρέσυρε η γενική μετριότητα. Φέτος, η παρουσία του Walkup θα τον «απελευθερώσει» σε μεγάλο βαθμό, στην οργάνωση, ενώ ο Dorsey θα είναι το alter ego του στο σκορ, ένας παίκτης που μπορεί να κουβαλήσει την ομάδα επιθετικά. Ο Σλούκας, λοιπόν, έχοντας δίπλα του guards με αυτά τα χαρακτηριστικά, έχει την ευκαιρία να ηγηθεί, να «βγει μπροστά» και να πάρει αποφάσεις, χωρίς να πέφτει τόσο μεγάλο βάρος πάνω του. Η ικανότητα του στο σουτ μετά από τρίπλα και στην πάσα, τον καθιστούν μια διαρκή απειλή και θα πρέπει να αξιοποιηθεί καλύτερα φέτος στην επίθεση. Ίσως να απουσιάζει από το ρόστερ ένας κλασικός p’n’r ψηλός, που θα του έδινε μεγαλύτερη άνεση και πιο πολλές επιλογές, αλλά σε κάθε περίπτωση μοιάζει αποφασισμένος, να γίνει ο νέος σερίφης στην πόλη και να οδηγήσει τον Ολυμπιακό ψηλά!

MUST OR BUST: Moustapha Fall

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Γάλλος θηριώδης center είναι αναβάθμιση από τον … άοσμο Ellis. Η περσινή του παρουσία στην Villeurbanne τον κατέταξε ως μια αποκάλυψη της Euroleague και ο Μπαρτζώκας, διαβλέποντας την απουσία κλασικού 7-footer, έσπευσε να τον «κλείσει» από νωρίς. Η ικανότητα του να σκοράρει στο low post, να «σπάσει» την μπάλα στην επίθεση και να αποτελέσει σημαντικό παράγοντα στην άμυνα, με τα μακριά του χέρια, αφήνουν μια «εσάνς» ότι θα είναι ένας από τους πλέον κομβικούς παίκτες του Ολυμπιακού. Όμως, δεν παύουν να υπάρχουν αμφιβολίες, στο κατά πόσο θα μπορέσει να είναι στο παρκέ, χωρίς να φορτωθεί με foul ή χωρίς να εκτεθεί από γρήγορους αντιπάλους. Θα αξιοποιηθεί σωστά στην επίθεση, παραμένοντας ενεργός; Όλα αυτά είναι ερωτήματα, από τα οποία θα εξαρτηθεί τελικά και η επιτυχία αυτής της μεταγραφής, καθώς τέτοιοι ψηλοί θέλουν ειδική μεταχείριση για να δώσουν το 100% των δυνατοτήτων τους…

MOTO: Run Oly, run!

ME MIA MATIA:

BAYERN

Ολοκληρώνουμε το 3ο μέρος του αφιερώματος, με τη Βαυαρική ομάδα, που και αυτή πέρυσι ξεπέρασε κάθε προσδοκία, φθάνοντας στα Ρ/Ο, ωστόσο στο φινάλε «έμεινε από καύσιμα», μη καταφέρνοντας να προκριθεί στο F4 και χάνοντας παράλληλα τον εγχώριο τίτλο από την Alba. Παρόλα αυτά, ο Trincheri, ο οποίος αναμόρφωσε την Bayern, μετά το διπλό Σερβικό … πείραμα με Djordjevic, Radonjic, παρέμεινε στη θέση του και ετοιμάζει φέτος τη νέα εκδοχή της ομάδας, με αρκετά νέα πρόσωπα γνωστά στον ίδιο!

Ξεκινώντας από το back court, η μεγάλη απώλεια ήταν του Wade Baldwin, ο οποίος μετά την περσινή breakout season, μετακόμισε στην Baskonia. Αποχώρησε και ο DJ Seeley, που έδωσε λύσεις σε αρκετά σημεία της σεζόν, κυρίως επιθετικά, ενώ αντίθετα δεν θα λείψει και πολύ ο Ιταλός Flaccadori. Η Bayern, λοιπόν, κατάφερε να καλύψει το ποιοτικό κενό του Baldwin, σε ένα βαθμό, με τον Corey Walden, ο οποίος μπορεί να μη διαθέτει το ταλέντο και τα φυσικά προσόντα του προκατόχου του, αλλά έχει ξανασυνεργαστεί με τον Trincheri στην Partizan και με το all-around παιχνίδι του θα προσφέρει σε επίθεση και άμυνα. Μαζί του ήρθε άλλος ένας παλιός γνώριμος από το Βελιγράδι, ο Ognjen Jaramaz, αλλά και ο Γερμανός combo guard, Andreas Obst, από την Ulm, με το καλό μακρινό σουτ. Οι Sisko και Weiler-Babb παρέμειναν από το περσινό ρόστερ και έτσι έχει δημιουργηθεί ένα back court χωρίς το μεγάλο όνομα ή τον ξεκάθαρο ηγέτη μεν, με παίκτες πολυσύνθετους και με μέγεθος δε.

Το physicality ήταν αδιαπραγμάτευτο και για τις υπόλοιπες θέσεις, με τον Trincheri να φέρνει στις θέσεις των wings, τον Darun Hilliard, ο οποίος μετά το πέρασμά του από τη Μόσχα, θα έχει ένα νέο ρόλο στο Μόναχο, αποτελώντας ίσως το πιο πολύτιμο μεταγραφικό απόκτημα της ομάδας και μια σημαντική ενίσχυση στο 2 και 3, «βγάζοντας από το κάδρο» σταδιακά τον Djedovic. Οι Lucic και Zipser συνεχίζουν (με τον 2ο να προέρχεται από μια σοβαρή περιπέτεια υγείας), ενώ βοήθειες στο 3 μπορεί να δώσει ο επίσης νεοαποκτηθέντας Deshaun Thomas.

Στη front line, η Bayern αποχαιρέτησε τους Reynolds (άλλη μια αποκάλυψη της περασμένης σεζόν που όμως δεν μπόρεσε να κρατήσει), Johnson και Gist. Ωστόσο και εδώ το βάθος είναι μεγάλο, καθώς πέραν του Thomas, αποκτήθηκαν άλλοι 2 παίκτες με εμπειρία Euroleague, ο Hunter στο 5 και ο Rubit στο 4, δηλαδή ψηλοί με συγκεκριμένα στοιχεία και δοκιμασμένοι σε αυτό το επίπεδο, που θα δώσουν ποιοτικά λεπτά. Και εδώ τονώθηκε το αθλητικό στοιχείο με τον Gavin Schilling, έναν σκληροτράχηλο center, που θα προσφέρει βοήθειες σε ριμπάουντ και πάνω από τη στεφάνη.

Συνολικά, στην περίπτωση της Bayern, παρατηρούμε ότι το βάθος θα είναι μεγαλύτερο, σε σχέση με πέρυσι, χωρίς να γίνει «έκπτωση» στην ποιότητα, αν εξαιρεθεί ο Baldwin. Υπάρχουν πολλές λύσεις σε κάθε θέση με παίκτες που μπορούν να υπηρετήσουν τα αγωνιστικά «θέλω» του Ιταλού προπονητή, πάνω στη βάση που είδαμε την περσινή σεζόν, ενώ έγινε αναβάθμιση στο 2-3 με την απόκτηση του Hilliard. Το βέβαιο είναι ότι η Bayern και φέτος θα είναι σύνολο γεμάτο με … badasses, έτοιμοι να παίξουν σκληρή άμυνα και να βάλουν το κορμί τους στις μονομαχίες. Αν τα πολλά νέα αποκτήματα βρουν χημεία και η επιθετική λειτουργία είναι σε ικανοποιητικά επίπεδα (αν μπορούμε να πούμε για ένα βασικό μειονέκτημα είναι το μέτριο μακρινό σουτ), τότε η Bayern θα είναι μεταξύ των υποψηφίων για την 8αδα μέχρι τέλους…

KEY PLAYER: Vladimir Lucic

Ο Σέρβος SF έχει εξελιχθεί σε ένα από τους κορυφαίους παίκτες στη θέση του, συνδυάζοντας το μεστό του παιχνίδι, με προσφορά σε πολλούς τομείς, με μεγάλη αποτελεσματικότητα σε επίθεση και άμυνα. Εφιάλτης για τους αντιπάλους στο transition, αλλά και με το αξιόπιστο τρίποντό του σε set συνθήκες, ο Lucic πέρυσι έκανε σεζόν καριέρας, με 13.6 πόντους και με εντυπωσιακά ποσοστά (86-50-44), 4.8 ριμπάουντ, 1.4 ασίστ, 1.1 κλεψίματα μ.ο. Αποτελεί μια ήρεμη δύναμη για τους Βαυαρούς και από αυτόν θα εξαρτηθούν πολλά. Αν επαναλάβει την περσινή σεζόν και βρει συμπαράσταση από τον Ηilliard, θα συνθέσουν ένα εξαιρετικό δίδυμο και η Γερμανική ομάδα θα είναι πιο κοντά στο στόχο της!

MUST OR BUST: Deshaun Thomas

Ο Αμερικάνος forward προτίμησε πέρσι να αγωνιστεί στην Ιαπωνία, γεγονός που δεν πτόησε τον Trincheri να τον φέρει ξανά στην Ευρώπη. Ο Ιταλός θα θέλει από εκείνον την επιθετική δεινότητα που τον χαρακτηρίζει, τους εύκολους πόντους κοντά και μακριά από το καλάθι. Όμως, παρόλο που υπάρχουν αρκετοί παίκτες να «καλύψουν την αμυντική του αδυναμία, θα πρέπει και ο ίδιος να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στα μετόπισθεν, σε έναν τομέα όπου ο Trincheri ζητάει πάντα από τους παίκτες του ένταση. Αυτό θα είναι ένα μεγάλο βήμα για τον Thomas να «βγει» must μεταγραφή, κερδίζοντας τα λεπτά του μέσα από την άμυνα, αλλιώς μην απορήσετε αν ο χρόνος του περιοριστεί και χάσει τη θέση του στο rotation σταδιακά, εξελισσόμενος σε bust.

MOTO: Εμπιστοσύνη σε γνωστά πρόσωπα που μπορούν να «κάνουν τη δουλειά»

ME MIA MATIA: