Ερευνα Superbasket - H Euroleague αρχίζει να «πονάει» στα φτερά

Ο «Manolo» αναλύει την σταδιακή έλλειψη και δυσκολία ενσωμάτωσης wing players στις ομάδες του κορυφαίου ευρωπαϊκού επιπέδου 

Διαβάζοντας τις τελευταίες ημέρες για την Μπεϊκονιάδα (sic), ή πιο δόκιμα, για το φημολογούμενο ενδιαφέρον πολλών ομάδων της Euroleague για τον Dwayne Bacon (παίκτη – αποκάλυψη της Monaco πέρυσι), μονομιάς από το μυαλό μου πέρασε μια σκέψη: 

«Αξίζει τόσος ντόρος για τον Bacon; Βάσει της εικόνας του την περσινή σεζόν και της Euroleague εμπειρίας του, ναι.»

Ωστόσο, ανεξάρτητα όσων έχουν ακουστεί για το χαρακτήρα του ή τις συνήθειες του, η επόμενη ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου ήταν:

«Μέσα Οκτωβρίου και τόσες ομάδες δεν έχουν βρει αντίστοιχης ποιότητας παίκτη στους wings και «κρέμονται» από αυτόν και την τελική επιλογή του;»

Η απάντηση δεν ήταν τόσο απλή αρχικά, αλλά ήταν τόσο προφανής τελικά… Ποιοι είναι οι Αμερικάνοι «πλάγιοι» στην Euroleague τα τελευταία χρόνια; Μήπως είναι οι ίδιοι κάθε περίοδο και είτε ανακυκλώνονται, είτε παραμένουν στις ομάδες τους; Μάλιστα όταν μιλάμε για on ball wings με ικανότητα στο σκορ, όπως ο Bacon, η εν λόγω δεξαμενή … στενεύει ακόμη περισσότερο. Σε μια διοργάνωση όπου για αρκετά χρόνια (δεν θα σας γυρίσω καν στα 90ς και 00ς) βλέπαμε swingmen (3-2άρια) όπως οι Sonny Weems, James Anderson, KC Rivers να αγωνίζονται μέχρι τα βαθιά 30 και να βρίσκουν καλά συμβόλαια, αλλά και αμυντικούς ρολίστες σαν τους David Moss, Tremell Darden, ή elite σουτέρ (βλ. Lojeski, Kuric), να αφήνουν τη σφραγίδα τους και να προτιμώνται αντί νέων προσώπων απ’ ευθείας από τις ΗΠΑ, είναι προφανές ότι η ενσωμάτωση τέτοιων παικτών σε ομάδες της Euroleague δεν είναι απλή υπόθεση…

Προς επιβεβαίωση αυτού, αρκεί να σας θυμίσω ότι πολλές φορές όσες ομάδες επένδυσαν σε Αμερικάνους rookies δίχως Ευρωπαϊκή προϋπηρεσία, όπως η Armani με τον Marshon Brooks, η Baskonia με τον Jordan McRae, ακόμη και ο Ολυμπιακός με τον Hollis Thompson ή ο Παναθηναϊκός με τον Elliot Williams, δεν τους διατήρησαν στα ρόστερ τους για 2η^η σεζόν, ούτε εκείνοι βρήκαν ξανά θέση στο θεσμό. Αντίθετα, πλάγιοι όπως οι Nunnally, Lighty, Bryant, Shields και McKissic, έχοντας ήδη στα πόδια τους τουλάχιστον μια σεζόν σε άλλη Ευρωπαϊκή ομάδα, αφομοιώθηκαν και προσαρμόστηκαν καλύτερα στο στυλ παιχνιδιού  της διοργάνωσης και αγωνίζονται με μεγάλη επιτυχία μέχρι σήμερα.

Σε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Μιχάλη Στεφάνου στο Superbasket, είδαμε αναλυτικά το breakdown της φετινής Euroleague και τους rookies. Πόσοι εξ αυτών είναι Αμερικάνοι swingmen; Καλά μαντέψατε, κανένας! Υπάρχουν SF που «ακουμπάνε» στο 4 (βλ. Blossomgame, Colson, Hommes), ωστόσο όλοι τους έχουν ήδη minimum μία σεζόν στην Ευρώπη. Ονόματα όπως ο Hilliard, έστω και με σχετική ευπάθεια σε τραυματισμούς, ο Hollins, με τους επιθετικούς περιορισμούς και τη μέτρια προηγούμενη σεζόν, ακόμη και ο Πορτορικανός Holland, 34 Μαΐων πλέον, παραμένουν περιζήτητοι σε ομάδες της Euroleague.  

Ακόμη πιο εμφανής είναι η προτίμηση της πλειοψηφίας των ομάδων σε Ευρωπαίους swingmen, που έχουν σημαντικό ρόλο στα ρόστερ τους (Musa, Brazdeikis, Guduric, Grigonis, Giedraitis). O Rudy προφανώς είναι μια κατηγορία μόνος του, συνεχίζοντας στα 38 του να είναι τόσο επιδραστικός. 

Συνεπώς, οι ομάδες της Euroleague ρίσκαραν αποκλειστικά σε rookies σε άλλες θέσεις. Η τάση είναι ξεκάθαρη φέτος, με το μεγάλο όγκο νεοεμφανιζόμενων να αφορά είτε PFs και Cs (J. Martin, Motley, Gillespie, Alexander, Rivero), είτε σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό combo guards, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν ξεπερνούν το 1.83 (Edwards, Harper, Winston, Howard, Adams)!

Θα αναρωτηθείτε και με το δίκιο σας, πώς συνδυάζονται όλα αυτά και ειδικά, τι σχέση έχει η έλλειψη μεγέθους στα guard… Και όμως έχει! Αρκεί να ανατρέξουμε στο NBA και πολύ περισσότερο στο καλοκαιρινό Draft. Αν από κάτι χαρακτηρίστηκε η τελευταία διαδικασία, είναι η συσσώρευση σε αυτό wing players, με πολλούς εξ αυτών να είναι και swingmen. Επίσης, το μέγεθος και γενικότερα τα physical tools στα guards, είναι κάτι αδιαπραγμάτευτο για τις ομάδες του ΝΒΑ. Με βάση αυτά, ξέρετε πόσοι guards με ύψος κάτω από 1.90 μ. επιλέχθηκαν; Μόνο δύο, ο Kennedy Chandler και ο JD Davison. Γενικά, οι καθαροί guards ήταν μειοψηφία, καθώς μόλις 16 άκουσαν το όνομα τους τη βραδιά του περασμένου NBA Draft. Αν νομίζετε ότι οι centers ήταν η κυρίαρχη τάση, πλανάστε πλάνην οικτρά! Μόλις 7 ήταν οι κλασικοί centers που επιλέχθηκαν, με τρεις εξ αυτών μάλιστα, να προέρχονται από Ευρωπαϊκές ομάδες (Diop, Kamagate και Matkovic).   

Οι υπόλοιποι 35 ήταν wings, παίκτες που είτε ακουμπάνε προς το 2, είτε προς το 4, με κύρια χαρακτηριστικά, εκτός του ταλέντου / αγωνιστικών στοιχείων / ποιότητας, το μέγεθος. Μάλιστα οι 15 ήταν swingmen, δηλαδή πλάγιοι με καλό χειρισμό, προσωπική φάση και πάσα, οι οποίοι μπορούν να αγωνιστούν ως περιφερειακοί.

Χωρίζοντας, λοιπόν, τους παίκτες σε guards, wings και bigs, είναι ξεκάθαρο ότι κυρίαρχη τάση τόσο στις επιλογές στο Draft, όσο και γενικά στις ομάδες του NBA, αποτελούν οι πλάγιοι, εκείνοι που με την παραδοσιακή κατηγοριοποίηση αγωνίζονται είτε ως 3, είτε ως 4. Τα στοιχεία που ζητώνται είναι προσωπική φάση, χειρισμός, σουτ, αθλητικότητα και μέγεθος, σε τέτοιο βαθμό που οι περισσότερες ομάδες να προσπερνάνε ακόμη και centers, για να τους αποκτήσουν. Ένας από τους center – recordmen προηγούμενων ετών στο NCAA, ο Luka Garza, δεν μπόρεσε να βρει θέση στο ΝΒΑ, ενώ ο dominant Kofi Cockburn, δεν επιλέχθηκε καν στο τελευταίο Draft.

Συνεπώς, με αυτή την τάση να επικρατεί στο ΝΒΑ, οι διαθέσιμοι swingmen για τις Ευρωπαϊκές ομάδες είναι λιγότεροι, εξ ου και η «ανακύκλωση» που λέγαμε πριν στην Euroleague για τέτοιου τύπου παίκτες, εξ ου και ο «συναγερμός» σε πολλές ομάδες, μόλις μαθεύτηκε ότι ο Bacon έμεινε ελεύθερος από τους Lakers! Πάντως αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και σε άλλα πρωταθλήματα, με το NBA να επιθυμεί να απορροφήσει wings (και centers με unique μέγεθος και αγωνιστικά χαρακτηριστικά) από κάθε γωνιά του πλανήτη. Ο Travers από την NBL και ο Gui Santos από τη Βραζιλία ήταν επιλογές του Β γύρου, το ίδιο και οι Γάλλοι Besson, Dieng και οι Jovic, Procida, με τους δύο τελευταίους να αποτελούν ξεκάθαρα προϊόντα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. 

Η προσπάθεια των ομάδων του NBA να «κυνηγήσουν» ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στις θέσεις των πλαγίων, πάντως, δεν είναι κάτι που περιορίζεται στις εκάστοτε επιλογές του Draft. O Fontecchio ήδη αποχαιρέτησε την Ευρώπη για τη Utah, έχοντας ουσιαστικά δύο full seasons στα πόδια του, ενώ το ενδιαφέρον των Kings για τον Vezenkov (ο οποίος πάντως δεν εντάσσεται στους swingmen) ήταν πολύ έντονο το περασμένο καλοκαίρι. Θέλετε να σας πω και αρκετά ακόμη παραδείγματα Αμερικάνων wings, οι οποίοι αν και δεν αγωνίστηκαν στην Euroleague, αλλά σε χαμηλότερες βαθμίδες του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, κάνουν πλέον αξιοπρόσεκτη καριέρα ως ρολίστες – πολυτελείας στο ΝΒΑ; Royce O’Neal, Malcolm Hill και Ja’Sean Tate είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Συμπερασματικά, η «πατροπαράδοτη» θέση 3 δεν φθίνει παγκοσμίως, όπως πολλοί πιστεύουν και δεν τείνει να … εξαφανιστεί από το Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Είναι απλά η απορρόφηση των καλύτερων παικτών από το ΝΒΑ, υπεύθυνη για τη συρρίκνωση των επιλογών των ομάδων της Euroleague, ειδικά όσον αφορά rookies. Πλέον τα front offices επικεντρώνονται στο να βρουν παίκτες με potential εντός της Γ. Ηπείρου, Ευρωπαίους ή Αμερικάνους, προκειμένου να καλύψουν τη θέση. Εναλλακτικά, τα προπονητικά επιτελεία καταφεύγουν σε τρικ, με πιο χαμηλά (τρία καθαρά guards) ή ψηλά σχήματα (με δύο combo forwards, βλ. Real, Maccabi, Bayern, ΠΑΟ επί Κάτας και Ολυμπιακό εσχάτως με Vezenkov – Peters στην ίδια πεντάδα).

Η επόμενη πρόκληση, πάντως, για τις Ευρωπαϊκές ομάδες είναι να ρισκάρουν και να επενδύσουν σε τέτοιους wings από την G League ή άλλα … εξωτικά πρωταθλήματα! Αμερικάνοι στην Ευρώπη σαν τον Clyburn, στη συγκεκριμένη θέση, δεν φαίνεται να υπάρχουν άμεσα εκτός Euroleague (ίσως με μια – δυο εξαιρέσεις), ενώ και η δεξαμενή όσων έχουν ήδη εμπειρία από τη διοργάνωση, δεν μεγαλώνει. Το επόμενο ερώτημα που καλείται πλέον να απαντηθεί δεν είναι το ποια ομάδα θα επαναπατρίσει στην Ευρώπη τον Bacon, αλλά ποια θα είναι εκείνη που θα ανακαλύψει τον νέο «Bacon»!