Η αγέλη εμφανίστηκε στα γνωστά της λημέρια
Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για την… επιστροφή του Ολυμπιακού στις «εργοστασιακές του ρυθμίσεις», κάνοντας αναφορά στην ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα και στους… Coldplay, με αφορμή την νίκη επί της Ρεάλ Μαδρίτης.
Το 2008, οι “Coldplay” κυκλοφόρησαν το “Viva la Vida” , έναν σαρωτικό ύμνο που ξεπηδά από την Γαλλική Επανάσταση και το θάνατο του Λουδοβίκου ΧVI, ξυπνά εικόνες πεσόντων βασιλιάδων κι εμβαθύνει στη φευγαλέα φύση της εξουσίας.
To τραγούδι γεννήθηκε σε μια …εκκλησία της Βαρκελώνης, της πόλης που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το βρετανικό συγκρότημα από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής του και έμελλε να μείνει εκεί για πάντα.
Ο Πεπ Γκουαρδιόλα, βλέπετε, το εισήγαγε στην καθημερινότητα της Μπάρτσα, χρησιμοποιώντας το για να εμψυχώνει τους παίκτες του πριν από τα παιχνίδια. Από τα αποδυτήρια του Καμπ Νόου, πέρασε στην εξέδρα και τελικά απέκτησε συμβολικό χαρακτήρα για τους φίλους του συλλόγου, που στην πλειοψηφία τους είναι ευθυγραμμισμένοι με αισθήματα απέχθειας για οτιδήποτε… βασιλικό, κατ’ επέκταση και για την “βασίλισσα” Ρεάλ και το κατεστημένο της Μαδρίτης…
Το περασμένο Σάββατο η νεανική ομάδα της Μπαρτσελόνα εμφανίστηκε στο clasico του Μπερναμπέου με τους “Coldplay” να κοσμούν τη φανέλα της. Η μοναδική ποδοσφαιρική παράσταση που χάρισαν ο Λαμίν Γιαμάλ και η παρέα του, διασύροντας τους λαμπερούς “μερένχες” συμπυκνώθηκε σε έναν και μοναδικό τίτλο: Viva La Vida. Τον έβλεπες παντού, στα άρθρα, στην τηλεόραση, στα σόσιαλ, μέχρι και στο επίσημο σάιτ του κλαμπ, αφού αρκούσε για να απεικονίσει τα πάντα…
Tυχαία ή όχι, το δημοφιλές τραγούδι που…κανείς Μαδριλένος δεν έχει όρεξη να ακούει, έπαιξε στα ηχεία του ΣΕΦ λίγα λεπτά πριν το τζάμπολ του κλασικού ευρωπαϊκού ντέρμπι μεταξύ του Ολυμπιακού και της Ρεάλ. Και κατά μία έννοια, συνόδευσε με απόλυτη επιτυχία αυτή την πρώτη ερυθρόλευκη “εξέγερση” ενάντια στο κλίμα των τελευταίων ημερών.
Ο Ολυμπιακός αντέδρασε κι αντέδρασε μαζικά. Από τον κόσμο της ομάδας που κατάπιε την πίκρα του από το ντέρμπι και πήγε στο ΣΕΦ για να απλώσει το χέρι κι όχι για να κουνήσει το δάχτυλο, μέχρι τους παίκτες της, που βγήκαν στο παρκέ έχοντας προηγουμένως κοιταχτεί στα μάτια. Τα όσα ειπώθηκαν μεταξύ τους πίσω από τις κλειστές πόρτες των αποδυτηρίων δεν αφορούν σε κανέναν, αλλά είναι δεδομένο ότι σε πρώτη φάση λειτούργησαν. Και παρότι η πίεση συνέχιζε να βαραίνει τις πλάτες τους και σε πολλές περιπτώσεις να… μην αφήνει την μπάλα να πέσει μέσα στο καλάθι, εκείνοι έμειναν ψύχραιμοι και ενωμένοι. Συνεργάστηκαν στην άμυνα και την επίθεση, κράτησαν την ένταση σε υψηλά επίπεδα, έκανε ο καθένας από ένα βήμα μπροστά ή πίσω και η κόρνα της λήξης τους βρήκε πάνω απ’ όλα να χαμογελούν. Να έχουν απαλλαγεί από την κατήφεια και τα βαρίδια στα πόδια, να έχουν χαρεί που έπαιξαν, πάλεψαν και κέρδισαν.
Τα αντανακλαστικά λειτούργησαν, λοιπόν κι έβαλαν φρένο στην πρώτη δύσκολη συγκυρία μιας ομάδας “καταδικασμένης” να πετύχει. Ο Ολυμπιακός έκανε μια ένεση αυτοπεποίθησης, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να βρεθεί από το ένα άκρο στο άλλο. Όσο λανθασμένες ή ισοπεδωτικές ήταν οι κραυγές των προηγούμενων ημερών, άλλο τόσο επικίνδυνη θα είναι οποιαδήποτε υπερβολή προκύψει από τη νίκη επί της Ρεάλ. Επί της ουσίας, για την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα εξακολουθούν να ισχύουν όσα ίσχυαν, να εκκρεμούν όσα εκκρεμούσαν και να αναζητούνται όσα αναζητούνταν, ακριβώς όπως τα είχε ο ίδιος αναλύσει την Κυριακή το βράδυ. Απλά το κάθε θετικό αποτέλεσμα κάνει και λίγο πιο ευχάριστη την όλη διαδικασία.
Η άμυνα αποτέλεσε από την αρχή την πυξίδα των γηπεδούχων. Καμπάτσο, Μούσα και Ταβάρες έμειναν σιωπηλοί στο πρώτο μισό και τα οποία προβλήματα, προέκυψαν από παίκτες που δύσκολα θα εξελισσόταν σε σοβαρούς παράγοντες του παιχνιδιού. Όπως ο Ιμπάκα για παράδειγμα, τον όποιο “έντυσε” Μπούκερ και Μήτογλου ο Τσους Ματέο τοποθετώντας τον να σουτάρει μόνο τρίποντα στα πρώτα λεπτά. Μάλιστα, του έβαλε τις φωνές τη μία φορά που αποφάσισε να βάλει την μπάλα στο παρκέ και να πλησιάσει.
Στην αντίπερα όχθη είχε καταστεί σαφές ότι η προστασία του καλαθιού, άρα και του αμυντικού ριμπάουντ, ήταν αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση. Τέτοια τρίποντα, σαν του Ιμπάκα, όσο κι αν πλήγωναν, δεν θα έκριναν ποτέ τον νικητή, όμως οι ανοιχτές διαβάσεις και οι έξτρα κατοχές θα το έκαναν. Για πρώτη ίσως φορά φέτος, οι “ερυθρόλευκοι” μετέτρεψαν τον τομέα των ριμπάουντ από μειονέκτημα σε πλεονέκτημα. Επέτρεψαν μόλις ένα επιθετικό στη Ρεάλ στο πρώτο ημίχρονο και τέσσερα συνολικά, ενώ εκείνοι ανανέωσαν το 35,7% των άστοχων κατοχών τους, μαζεύοντας τα 15 (!) από τα 42 διαθέσιμα ριμπάουντ στο καλάθι της αντιπάλου τους. Κι εντάξει, τα οκτώ του Βεζένκοβ μπορεί να μην αποτελούν είδηση, αλλά τα εννιά του ΜακΚίσικ και τα έξι του Γκος δείχνουν γιατί η συγκεκριμένη δουλειά δεν είναι ζήτημα μόνο των ψηλών, αλλά απαιτεί ομαδική προσπάθεια.
Έχουμε σταθεί στο παρελθόν σε τρία πράγματα που ήταν αναγκαίο να συμβούν: Να στηριχθεί ο Ολυμπιακός για όσο το δυνατόν περισσότερη ώρα σε σχήματα που αποδεδειγμένα μπορούν να λειτουργήσουν καλά (ακόμη κι αν απαιτούνταν κάποιου είδους τομές), στην ενεργοποίηση του Άλεκ Πίτερς και φυσικά στην άνοδο της απόδοσης του Τόμας Γουόκαπ, κυρίως ως προς το εκτελεστικό κομμάτι, αφού ήταν δεδομένο ότι η αντίπαλη άμυνα θα του έδινε τις ευκαιρίες. Συνέβησαν και τα τρία.
Πράγματι ο Αμερικανός είχε πολύ πιο ενεργό ρόλο, παίζοντας τόσο μαζί με τον Σάσα Βεζένκοβ, όσο και ως αντικαταστάτης του. Οι αποστάσεις μεγάλωσαν, το γήπεδο άνοιξε και όσο το μεγάλο μέγεθος της Ρεάλ απλωνόταν, τόσο εξασθενούσε. Η επιστροφή του Γκος έφερε το παιχνίδι του Ολυμπιακού σε πιο γνώριμα λημέρια και δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο σύνθημα αντεπίθεσης με επιμέρους σκορ 9-0 στο τέλος της δεύτερης περιόδου, το έδωσε μια…περσινή πεντάδα. Ο Ντόρσεϊ δεν πάτησε παρκέ, ο Βιλντόζα πήρε λίγο χρόνο και οι “ερυθρόλευκοι” αποφεύγοντας τα ρίσκα παρέμειναν ομοιογενείς στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι δεν θα κληθούν αργά ή γρήγορα να διαδραματίσουν ξανά σημαντικό ρόλο, αλλά ο Γιώργος Μπαρτζώκας πολύ σωστά σκέφτηκε ότι ειδικά χθες χρειάζονταν οι πιο μπαρουτοκαπνισμένοι.
Στην επανάληψη ο Αργεντινός μάγος της Ρεάλ ανέβασε στροφές κι έβαλε στο παιχνίδι τους Χεζόνια και Ντεκ. Από τα χέρια του Καμπάτσο παρήχθησαν οι 18 από τους 25 πόντους των φιλοξενούμενων στην τρίτη περίοδο, το πράγμα πήγε να στραβώσει, αλλά ο Ολυμπιακός είχε ακλόνητες σταθερές. Ο εξαιρετικός Γουόκαπ μάζεψε αμέσως την κατάσταση κι Ολυμπιακός από το -9 του 26′, έκλεισε το δεκάλεπτο στο -3. Ο Πίτερς ισοφάρισε, ο άπιαστος ΜακΚίσικ άρχισε να καλπάζει και η κατάσταση να αντιστρέφεται. Οι “ερυθρόλευκοι” βρέθηκαν δυο-τρεις φορές στο +5, η Ρεάλ μείωνε σε απόσταση ενός σουτ, το παιχνίδι πλησίαζε το τελευταίο τρίλεπτο και ήταν φανερό ότι ο Ολυμπιακός χρειαζόταν ένα τελικό χτύπημα ώστε να μην παίξει την νίκη κορώνα-γράμματα.
Κάπου εκεί, ο αθόρυβος ΜVP Σάσα Βεζένκοβ επέστρεψε από τον πάγκο, σκόραρε μετά από κόψιμο στην καρδιά της ρακέτας, έβαλε το πιο μεγάλο τρίποντο του ματς και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Ο 29χρονος φόργουορντ, ως συνήθως, δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό του, δίνοντας όλα τα credit σε εκείνους που δεν παίζουν μόνο για να κερδίσουν τον αντίπαλο, αλλά και το χρόνο τους στο παρκέ και ο Ολυμπιακός πιο ήρεμος, αλλά καθόλου εφησυχασμένος περιμένει την πρώτη της βαθμολογίας, Μπαρτσελόνα, για μια νέα επιχείρηση πραγμάτωσης του μπασκετικού εαυτού του.
Η αγέλη εμφανίστηκε στα γνωστά της λημέρια και τώρα μένει να δούμε πόσο πεινασμένη είναι…