Ο Θοδωρής Λινάρδος γράφει για την επικαιρότητα.
Ναι, όντως, είναι πραγματικά ασυνήθιστο ό,τι βιώνουμε τις τελευταίες -πολλές- εβδομάδες. Μα, ακόμη κι από τα ασυνήθιστα, τα ξαφνικά, που έρχονται σαν κατραπακιές στην ζωή, καμιά φορά, συνηθίζεις ή μάλλον καλύτερα μπαίνεις, τέλος πάντων, σε ένα άλλο «τρυπάκι». Βλέπεις, όπως και να το κάνουμε, λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Δεν μπορεί να συμβαίνει το αντίθετο.
Ολοι περιμένουμε την Ανάσταση πώς και πώς, έστω και στην πρωτόγνωρη αυτή εποχή -πασχαλιάτικα- με συνθήκες ιδιόμορφες. Ανάσταση σε όλα και επιστροφή, όχι ακριβώς εκεί που τα αφήσαμε όλα, αλλά, εν πάσει περιπτώσει, μερικώς αναπροσαρμογή στην κανονικότητα. Τίποτα δεν θα μοιάζει, δεν θα είναι ίδιο, ίσως για καιρό, αλλά και πολλά επίσης δεν θα διαφέρουν σε κάτι, σε σχέση με όσο τα θυμόμαστε, πριν από όλο αυτό που συνέβη.
Και το μπάσκετ δεν πάει πίσω. Μιας και μάλιστα είναι το κατ' εξοχήν αντικείμενο σχολιασμού μας σε αυτή την ιστοσελίδα, σε αυτή την στήλη, μιλώντας καθαρά για το άθλημά μας, όλοι βρίσκονται σε επιφυλακή για το ακριβώς θα ακολουθηθεί. Η άνοιξη προχωρά, δίνει θέση και στις καλοκαιρινές ημέρες, όλα έμειναν στην μέση, όσον αφορά την δράση και το πιο δύσκολο είναι σαφώς η επαναδιατύπωση της καθημερινότητας.
Δεν είναι κι εύκολο να δεις ακόμη κι επαγγελματίες αθλητές σε χρόνο ρεκόρ -αν αυτό αποφασισθεί- να μπαίνουν σε ρυθμό αγωνιστικότητας, με ό,τι κινδύνους συνεπάγεται αυτό. Οι πιέσεις υπάρχουν από και προς πάσα κατεύθυνση, αλλά αυτό το διάστημα τις αποφάσεις τις λαμβάνουν οι ειδικοί (εκτός αθλήματος). Στο πλαίσιο αυτό, κάθε κουβέντα ή συζήτηση με όσα σκέφτεται η Ευρωλίγκα, η Α1, η ΕΟΚ κ. ο. κ., για την συνέχεια, είναι παρακινδυνευμένο να γίνει. Το παιχνίδι σταμάτησε, αλλά... παίζεται ακόμη.
Συνηθίζοντας τα ασυνήθιστα, όσον αφορά ειδικότερα δε τον Παναθηναϊκό, άπαντες, δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο, πέρα από το προφανές. Υπομονή και σιγή ιχθύος. Και για την επόμενη και για την... μεθεπόμενη ημέρα. Τα όποια σενάρια αναφέρονται στο πώς θα κυλήσει -αν υπάρξει- η σεζόν αυτή και το φινάλε της, αλλά πολύ περισσότερο ποια εικόνα θα παρσουσιάσει -ως ρόστερ, ως δομή- το «τριφύλλι» τη νέα χρονιά, είναι θέματα πρόωρα. Οπως πρόωρα έφυγε από κοντά μας ο Γερμανός γίγαντας, Σάσα Χούπμαν, μέλος της «πράσινης» προ 20ετίας ομάδας.
Ο Παναθηναϊκός, όπως λογικά κάθε σοβαρός μεγάλος αθλητικός οργανισμός, προχωρά φυσικά, σε ήρεμο τέμπο τα όποια πλάνα, τα σχέδια, τις σκέψεις ως προς την διαμόρφωση μιας κατάστασης, αλλά επειδή το παιχνίδι μπορεί και να έχει ανατροπές, πάντα το καλύτερο σύστημα, η σωστή τακτική απαιτεί συνάμα την κατάλληλη προεργασία. Αναλόγως του πώς θα εξελιχθεί η όλη διαδικασία από εδώ και πέρα, θα κινηθεί για την πορεία και ο Παναθηναϊκός, όπως και κάθε σωματείο.
Το γήπεδο ναι μεν είναι άδειο, όπως μάς μαρτυρά η εικόνα, αλλά το ματς δεν κρίθηκε ακόμη, η κόρνα δεν ήχησε. Ισως είναι κοντά στο να ακουστεί η λήξη. Και παράλληλα, η αρχή για κάτι νέο, κάτι καινούριο. Ως τότε, ακόμη και βλέποντας άδειες σάλες, ο νους του μπασκετικού πάει αυτόματα στο άκουσμα της μπάλας, στο παρκέ, στο τσιμέντο, οπουδήποτε.
